(آیه 98) در آیات گذشته دیدیم که چگونه سرنوشت شومى در جهان دیگر در انتظار مجرمان است. سرنوشتى که هر انسان عاقلى را در اندیشه فرو مى برد. در اینجا علت این موضوع را به بیان دیگرى تشریح مى کند.

نخست مى گوید: «این کیفر آنهاست به خاطر اینکه آیات ما را انکار کردند و گفتند: آیا هنگامى که ما استخوانهاى پوسیده، و خاکهاى پراکنده شویم، بار دیگر آفرینش تازه اى خواهیم یافت»؟ (ذلِکَ جَزاؤُهُمْ بِاَنَّهُمْ کَفَرُوا بِایاتِنا وَقالُوا اَءِذا کُنّا عِظامًا وَرُفاتًا اَءِنّا لَمَبْعُوثُونَ خَلْقًا جَدیدًا).

(آیه 99) قرآن بلافاصله از این گفتار آنها که مسأله معاد جسمانى را با تعجب مى نگریستند و یا آن را غیرممکن مى پنداشتند با بیان روشنى پاسخ داده، مى گوید: «آیا نمى دانند خدایى که آسمانها و زمین را آفریده قادر است مثل آنها را بیافریند»؟ و به زندگى جدید بازشان گرداند (اَوَلَمْ یَرَوْا اَنَّ اللهَ الَّذى خَلَقَ السَّمواتِ وَالاَْرْضَ قادِرٌ عَلى اَنْ یَخْلُقَ مِثْلَهُمْ).

ولى آنها نباید عجله کنند این رستاخیز و قیامت اگرچه دیر آید سرانجام مى آید «و براى آنان سرآمدى قطعى ـ که شکى در آن نیست ـ قرار ده» و تا این زمان موعود فرا نرسد قیامت برپا نخواهد شد (وَجَعَلَ لَهُمْ اَجَلاً لا رَیْبَ فیهِ).

«اما ظالمان (و ستمگران با شنیدن این آیات نیز به همان راه انحرافى خود ادامه مى دهند) و جز راه کفر و انکار را پذیرا نیستند» (فَاَبَى الظّالِمُونَ اِلاّ کُفُورًا).

(آیه 100) و از آنجا که آنها اصرار داشتند پیامبر نباید از جنس بشر باشد گویى یک نوع حسادت و بخل مانع از این مى شد که باور کنند ممکن است خدا این موهبت را به انسانى بدهد، لذا در این آیه مى فرماید: «به آنها بگو: اگر شما مالک خزائن رحمت پروردگار من بودید مسلماً (به خاطر تنگ نظرى) امساک مى کردید، مبادا انفاق مایه فقر و تنگدستى شما شود» (قُلْ لَوْ اَنْتُمْ تَمْلِکُونَ خَزائِنَ رَحْمَةِ رَبّى اِذًا لاََمْسَکْتُمْ خَشْیَةَ الاِْنْفاقِ).

«و انسان طبعاً موجود بخیلى است» (وَکانَ الاِْنْسانُ قَتُورًا).