این سوره چهل و نهمین سوره اى است که بر پیامبر(صلى الله علیه وآله) نازل گردید و نیز در اواخر سالهایى بود که پیامبر(صلى الله علیه وآله) در مکّه به سر مى برد یعنى بعد از مرگ «ابوطالب» و «خدیجه» و طبعاً در یکى از سخت ترین دورانهاى زندگانى پیامبر(صلى الله علیه وآله) به همین جهت در آغاز این سوره، تعبیراتى که جنبه دلدارى و تسلّى نسبت به پیامبر(صلى الله علیه وآله) و مؤمنان دارد دیده مى شود. قسمت عمده آیات سوره را سرگذشت پیامبران پیشین مخصوصاً «نوح» که با وجود نفرات کم بر دشمنان بسیار پیروز شدند تشکیل مى دهد. و به هر حال آیات این سوره، همانند سایر سوره هاى مکّى، اصول معارف اسلام مخصوصاً «مبارزه با شرک و بت پرستى» و توجه به «معاد و جهان پس از مرگ» و «صدق دعوت پیامبر» را تشریح مى کند. در این سوره علاوه بر حالات نوح پیامبر به سرگذشت «هود» و «صالح» و «ابراهیم» و «لوط» و «موسى» و مبارزات دامنه دارشان بر ضد شرک و کفر و انحراف و ستمگرى اشاره شده.