در این آیه به یکى از حالات منافقان اشاره شده و آن این که آنها هرگز راضى به حق خود نیستند.
هر کس جیب آنها را پر کند عادل است و از او راضى هستند و هر کس به خاطر رعایت عدالت حق دیگران را به آنها نبخشد ظالم و از او ناراضى مى شوند.
لذا مى گوید: «بعضى از آنها در تقسیم صدقات به تو عیب مى گیرند» و مى گویند عدالت را رعایت نکردى (وَمِنْهُمْ مَنْ یَلْمِزُکَ فِى الصَّدَقاتِ).
اما در حقیقت چنین است که آنها به منافع خویش مى نگرند «اگرسهمى به آنها داده شود راضیند و خوشحال» و تو را مجرى عدالت مى دانند هر چند استحقاق نداشته باشند (فَاِنْ اُعْطُوا مِنْها رَضُوا).
«و اگر چیزى از آن به آنها داده نشود خشمگین مى شوند» و تو را متهم به بى عدالتى مى کنند (وَاِنْ لَمْ یُعْطَوْا مِنْها اِذا هُمْ یَسْخَطُونَ).
(آیه 59) «ولى اگر آنها (به حق خود راضى باشند و) به آنچه خدا و پیامبرش در اختیار آنها گذارده رضایت دهند و بگویند همین براى ما کافى است و اگر هم نیاز بیشترى داریم خدا و پیامبر از فضل خود به زودى به ما مى بخشند ما تنها رضاى خدا را مى طلبیم» و از او مى خواهیم که ما را از اموال مردم بى نیاز سازد، اگر آنها چنین کنند به سود آنهاست (وَلَوْ اَنَّهُمْ رَضُوا ما آتیهُمُ اللهُ وَرَسُولُهُ وَقالُوا حَسْبُنَااللهُ سَیُؤْتینَا اللهُ مِنْ فَضْلِه وَرَسُولُهُ اِنّا اِلَى اللهِ راغِبُونَ).
