(آیه 33) بارها دیده ایم که قرآن مجید هرگاه سخن از امر مباح یا لازمى به میان مى آورد، بلافاصله از نقطه مقابل آن یعنى زشتیها و محرمات سخن مى گوید، تا هر دو بحث، یکدیگر را تکمیل کنند، در اینجا نیز به دنبال اجازه استفاده از مواهب الهى و زینتها و نفى تحریم آنها، سخن از محرمات به میان آورده و بطور عموم، و سپس بطور خصوص انگشت روى چند نقطه مهم مى گذارد.

در آغاز از تحریم فواحش سخن مى گوید، مى فرماید: اى پیامبر ! «بگو: پروردگار من تنها اعمال زشت و قبیح را حرام کرده است، اعم از این که آشکار باشد یا پنهان» (قُلْ اِنَّما حَرَّمَ رَبِّىَ الْفَواحِشَ ما ظَهَرَ مِنْها وَما بَطَنَ).

سپس موضوع را تعمیم داده، مى گوید: «و (همچنین) گناه و ستم به ناحق را» (وَالاِْثْمَ).

بار دیگر انگشت روى چند قسمت از بزرگترین گناهان گذاشته، مى گوید: «و هرگونه ستم و تجاوز به ناحق به حقوق دیگران» (وَالْبَغْىَ بِغَیْرِ الْحَقِّ).

سپس اشاره به مسأله شرک کرده، مى گوید: و نیز پروردگار من، حرام کرده «این که چیزى را که خداوند دلیلى براى آن نازل نکرده، شریک او قرار دهید» (وَاَنْ تُشْرِکُوا بِاللهِ ما لَمْ یُنَزِّلْ بِه سُلْطانًا).

آخرین چیزى را که به عنوان محرمات روى آن تکیه مى کند، نسبت دادن چیزى به خدا بدون علم و آگاهى است، مى فرماید: «و این که به خدا مطلبى نسبت دهید که نمى دانید» (وَاَنْ تَقُولُوا عَلَى اللهِ ما لا تَعْلَمُونَ).