همان گونه که در شأن نزول خواندیم مطابق روایتى که در بسیارى از معروفترین کتب اهل سنت نقل شده این آیات در مورد على(علیه السلام) و بیان فضائل او نازل شده، و در عین حال مکمل بحث آیات گذشته است.
آیه مى گوید: «آیا سیراب کردن حاجیان خانه خدا و عمران مسجدالحرام را همانند کار کسى قرار دادید که ایمان به خدا و روز قیامت دارد و در راه خدا جهاد کرده است؟ این دو هیچ گاه در نزد خدا یکسان نیستند و خداوند جمعیت ستمکار را هدایت نمى کند» (اَجَعَلْتُمْ سِقایَةَ الْحاجِّ وَعِمارَةَ الْمَسْجدِ الْحَرامِ کَمَنْ آمَنَ بِاللهِ وَالْیَوْمِ الاْخِرِ وَجاهَدَ فى سَبیلِ اللهِ لا یَسْتَوُنَ عِنْدَاللهِ وَاللهُ لا یَهْدِى الْقَوْمَ الظّالِمینَ).
از تواریخ چنین برمى آید که قبل از اسلام منصب «سِقایَةُ الْحاجّ» در ردیف نصب کلیددارى خانه کعبه و از مهمترین مناصب محسوب مى شد.
(آیه 20) در این آیه به عنوان تأکید و توضیح مى فرماید: «کسانى که ایمان آوردند، و هجرت نمودند، و در راه خدا با مال و جان خود جهاد کردند، اینها در پیشگاه خداوند مقامى برتر و بزرگتر دارند» (اَلَّذینَ آمَنُوا وَهاجَرُوا وَجاهَدُوا فى سَبیلِ اللهِ بِاَمْوالِهِمْ وَاَنْفُسِهِمْ اَعْظَمُ دَرَجَةً عِنْدَاللهِ).
«و اینها به افتخار بزرگى نائل شده اند» (اُولئِکَ هُمُ الْفائِزُونَ).
(آیه 21) در این آیه مى گوید خداوند سه موهبت بزرگ در برابر این سه کار مهم (ایمان، هجرت و جهاد) به آنها مى بخشد:
1ـ پروردگارشان «آنها را به رحمت گسترده خود بشارت مى دهد» و از آن بهره مند مى سازد (یُبَشِّرُهُمْ رَبُّهُمْ بِرَحْمَة مِنْهُ).
2ـ «آنها را از رضایت و خشنودى خویش بهره مند مى کند» (وَرِضْوان).
3ـ «و باغهایى از بهشت در اختیار آنها مى گذارد که نعمتهایش دائمى و همیشگى است» (وَجَنّات لَهُمْ فیها نَعیمٌ مُقیمٌ).
(آیه 22) در این آیه براى تأکید بیشتر اضافه مى کند: «جاودانه در آن تا ابد خواهند ماند» (خالِدینَ فیها اَبَدًا). «زیرا نزد خداوند پاداشهاى عظیم است» که در برابر اعمال بندگان به آنها مى بخشد (اِنَّ اللهَ عِنْدَهُ اَجْرٌ عَظیمٌ).
