(آیه 7) در این آیه از سه نکته اساسى بحث شده است: نخست از آفرینش جهان هستى و مخصوصاً آغاز آفرینش که نشانه قدرت پروردگار و دلیل عظمت او است، مى فرماید: «او کسى است که آسمانها و زمین را در شش روز آفرید» (وَهُوَ الَّذى خَلَقَ السَّمواتِ وَالاَْرْضَ فى سِتَّةِ اَیّام).

منظور از «روز» دوران است، خواه این دوران کوتاه باشد و خواه بسیار طولانى و حتى به مقدار میلیاردها سال ـ و چون در ذیل آیه 54 سوره اعراف شرح آن گذشت نیازى به تکرار نیست.

سپس اضافه مى کند: «و عرش او (خداوند) بر آب قرار داشت» (وَکانَ عَرْشُهُ عَلَى الْماءِ).

در آغاز آفرینش، جهان هستى به صورت مواد مذاب (یا گازهاى فوق العاده فشرده که شکل مواد مذاب و مایع را داشت) بود.

سپس در این توده آبگونه حرکات شدید و انفجارات عظیمى رخ داد، و قسمتهایى از سطح آن پى درپى به خارج پرتاب شد، این اتصال و به هم پیوستگى به انفصال و جدایى گرایید، و کواکب و سیارات و منظومه ها یکى بعد از دیگرى تشکیل یافتند.

بنابراین، جهان هستى و پایه تخت قدرت خدا نخست بر این ماده عظیم آبگونه قرار داشت.

دومین مطلبى که در این آیه به آن اشاره شده هدف آفرینش جهان هستى است، همان هدفى که قسمت عمده اش به «گل سر سبد این جهان» یعنى «انسان» باز مى گردد، انسانى که باید در مسیر تعلیم و تربیت قرار گیرد و راه تکامل را بپوید و هر لحظه به خدا نزدیکتر شود، مى فرماید: این آفرینش با عظمت را «به این خاطر قرار داد که شما را بیازماید تا کدامین بهتر عمل مى کنید» (لِیَبْلُوَکُمْ اَیُّکُمْ اَحْسَنُ عَمَلاً).

سومین مطلبى که در این آیه به آن اشاره شده مسأله «معاد» است که پیوند ناگسستنى با مسأله آفرینش جهان و هدف خلقت دارد.

لذا مى گوید: «اگر به آنها بگویى شما بعد از مرگ برانگیخته مى شوید کافران از روى تعجب مى گویند: (این باورکردنى نیست، این حقیقت و واقعیت ندارد، بلکه) این تنها یک سحر آشکار است» (وَلَئِنْ قُلْتَ اِنَّکُمْ مَبْعُوثُونَ مِنْ بَعْدِ الْمَوْتِ لَیَقُولَنَّ الَّذینَ کَفَرُوا اِنْ هذا اِلاّ سِحْرٌ مُبینٌ).