(آیه 37) این آیه به مبارزه با کبر و غرور برخاسته و با تعبیر زنده وروشنى مؤمنان را از آن نهى مى کند، روى سخن را به پیامبر(صلى الله علیه وآله) کرده، مى گوید: «و در روى زمین از روى کبر و غرور، گام برمدار» (وَلا تَمْشِ فِى الاَْرْضِ مَرَحًا).
«چرا که تو نمى توانى زمین را بشکافى! و طول قامتت به کوهها نمى رسد»! (اِنَّکَ لَنْ تَخْرِقَ الاَْرْضَ وَلَنْ تَبْلُغَ الْجِبالَ طُولاً).
اشاره به این که افراد متکبر و مغرور غالباً به هنگام راه رفتن پاهاى خود را محکم به زمین مى کوبند تا مردم را ازآمد و رفت خویش آگاه سازند، گردن به آسمان مى کشند تا برترى خود را به پندار خویش بر زمینیان مشخص سازند!
هدف قرآن این است که کبر و غرور را بطورکلى، محکوم کند، نه تنها در چهره خاصى یعنى راه رفتن. چرا که غرور سرچشمه بیگانگى از خدا و خویشتن، و اشتباه در قضاوت، و گم کردن راه حق، و پیوستن به خط شیطان، و آلودگى به انواع گناهان است.
برنامه عملى پیشوایان اسلام سرمشق بسیار آموزنده اى براى هر مسلمان راستین در این زمینه است.
در سیره پیامبر(صلى الله علیه وآله) مى خوانیم: هرگز اجازه نمى داد به هنگامى که سوار بود افرادى در رکاب او پیاده راه بروند و نیز مى خوانیم: پیامبر(صلى الله علیه وآله) بر روى خاک مى نشست، و غذاى ساده همچون غذاى بردگان مى خورد، و از گوسفند شیر مى دوشید، بر الاغ برهنه سوار مى شد.
در حالات على(علیه السلام) نیز مى خوانیم که او براى خانه آب مى آورد و گاه منزل را جارو مى کرد.
و در تاریخ امام مجتبى(علیه السلام) مى خوانیم که با داشتن مرکبهاى متعدد، بیست مرتبه پیاده به خانه خدا مشرف شد و مى فرمود: من براى تواضع در پیشگاه خدا این عمل را انجام مى دهم.
(آیه 38) این آیه به عنوان تأکیدى بر تمام احکامى که در مورد تحریم شرک و قتل نفس و زنا و فرزندکشى و تصرف در مال یتیمان و آزار پدر و مادر و مانند آن در آیات پیشین گذشت مى گوید: «تمام اینها گناهش نزد پروردگارت منفور است» (کُلُّ ذلِکَ کانَ سَیِّئُهُ عِنْدَ رَبِّکَ مَکْرُوهًا).
از این تعبیر روشن مى شود که بر خلاف گفته پیروان مکتب جبر، خدا هرگز اراده نکرده است گناهى از کسى سر بزند، چرا که اگر چنین چیزى را اراده کرده بود با کراهت و ناخشنودى که در این آیه روى آن تأکید شده است سازگار نبود.
