نخست خداوند روى سخن را به مؤمنان کرده و مى گوید: «اى کسانى که ایمان آورده اید ! به خدا و پیامبر خیانت نکنید» (یا اَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تَخُونُوا اللهَ وَالرَّسُولَ).
خیانت به خدا و پیامبر آن است که اسرار نظامى مسلمانان را در اختیار دیگران بگذارند، و یا دشمنان را در مبارزه خود تقویت کنند.
سپس مى گوید: «در امانات خود نیز خیانت نکنید در حالى که مى دانید» این کار گناه بزرگى است ! (وَتَخُونُوا اَماناتِکُمْ وَاَنْتُمْ تَعْلَمُونَ).
«خیانت» به معناى خوددارى از پرداخت حقّى است که انسان پرداختن آن را تعهد کرده و امانت گرچه معمولا به امانتهاى مالى گفته مى شود ولى در منطق قرآن مفهوم وسیعى دارد که تمام شؤون زندگى اجتماعى و سیاسى و اخلاقى را در بر مى گیرد.
(آیه 28) در این آیه به مسلمانان هشدار مى دهد که مواظب باشند علاقه به امور مادى و منافع زودگذر شخصى پرده بر چشم و گوش آنها نیفکند و مرتکب خیانتهایى که سرنوشت جامعه آنها را به خطر مى افکند نشوند، مى گوید: «و بدانید اموال واولاد شما وسیله آزمایش و امتحان شما هستند» (وَاعْلَمُوا اَنَّما اَمْوالُکُمْ وَاَوْلادُکُمْ فِتْنَةٌ).
باید اگر یک روز لغزشى از ما سر زد «ابولبابه» وار در مقام جبران لغزش برآییم و حتى اموالى که سبب چنین لغزشى شده است در این راه قربانى کنیم.
و در پایان آیه به آنها که از این دو میدان امتحان پیروز بیرون مى آیند بشارت مى دهد که: بدانید«پاداش بزرگ نزد پروردگار است» (وَاَنَّ اللهَ عِنْدَهُ اَجْرٌ عَظیمٌ).
هر قدر عشق به فرزند بزرگ جلوه کند، و هر اندازه اموالى که مورد نظر است زیاد و مهم و جالب باشد، باز اجر و پاداش پروردگار از آنها برتر و عالى تر و بزرگتر است.
