(آیه 19) از این به بعد فصل دیگرى از سرگذشت آدم را بیان مى کند، نخست خداوند به آدم و همسرش دستور مى دهد که: «و اى آدم ! تو و همسرت (حوّا) در بهشت سکونت اختیار کنید» (وَیا آدَمُ اسْکُنْ اَنْتَ وَزَوْجُکَ الْجَنَّةَ).
از این جمله چنین استفاده مى شود که آدم و حوّا در بدو خلقت در بهشت نبودند; سپس به سوى بهشت راهنمایى شدند.
در این هنگام، نخستین تکلیف و امر و نهى پروردگار به این صورت، صادر شد: «شما از هر نقطه اى و از هر درختى از درختان بهشت که مى خواهید تناول کنید، اما به این درخت معین نزدیک نشوید که از ستمگران خواهید بود» (فَکُلا مِنْ حَیْثُ شِئْتُـما وَلا تَقْرَبا هذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَکُونا مِنَ الظّالِمینَ).
(آیه 20) سپس شیطان که بر اثر سجده نکردن رانده درگاه خدا شده بود و تصمیم قاطع داشت تا آنجا که مى تواند از آدم و فرزندانش انتقام بگیرد; «به وسوسه کردن آنان مشغول شد، تا لباسهاى اطاعت و بندگى خدا را از تن آنان بیرون کند، و عورت آنها را که پنهان بود آشکار سازد» (فَوَسْوَسَ لَهُمَا الشَّیْطانُ لِیُبْدِىَ لَهُما ما،ورِىَ عَنْهُما مِنْ سَوْاتِهِما).
و براى رسیدن به این هدف، از عشق و علاقه ذاتى انسان به تکامل و ترقى و «زندگى جاویدان»، استفاده کرد.
لذا نخست به آدم و همسرش گفت: «خداوند شما را از این جهت نهى نکرده جز این که اگر از آن بخورید یا فرشته خواهید شد و یا عمر جاویدان پیدا مى کنید» (وَقالَ ما نَهیکُما رَبُّکُما عَنْ هذِهِ الشَّجَرَةِ اِلاّ اَنْ تَکُونا مَلَکَیْنِ اَوْ تَکُونا مِنَ الْخالِدینَ).
و به این ترتیب، فرمان خدا را در نظر آنان به گونه دیگرى جلوه داد.
(آیه 21) آدم با شنیدن این سخن در فکر فرو رفت، اما شیطان براى
این که پنجه هاى وسوسه خود را بیشتر و محکمتر در جان آدم و حوّا فرو برد; «سوگندهاى شدیدى براى آنها یاد کرد، که من خیرخواه شما هستم» ! (وَقاسَمَهُما اِنّى لَکُما لَمِنَ النّاصِحینَ).
(آیه 22) آدم که هنوز تجربه کافى در زندگى نداشت، و گرفتار دامهاى شیطان و خدعه و دروغ و نیرنگ نشده بود، سرانجام تسلیم فریب شیطان شد، و به این ترتیب «شیطان» آنها را با فریب (از مقامشان) فرود آورد» (فَدَلّیهُما بِغُرُور). «همین که آدم و همسرش از آن درخت ممنوع چشیدند، بلافاصله لباسهایشان از تنشان فرو ریخت اندامشان (عورتشان) آشکار گشت» (فَلَمّا ذاقَا الشَّجَرَةَ بَدَتْ لَهُما سَوْآتُهُما).
و در حقیقت از لباس بهشتى که لباس کرامت و احترام خدا بود برهنه شدند.
قرآن سپس مى گوید: هنگامى که آدم و حوّا چنین دیدند «بلافاصله از برگهاى درختان بهشتى براى پوشیدن اندام خود، استفاده کردند» (وَطَفِقا یَخْصِفانِ عَلَیْهِما مِنْ وَرَقِ الْجَنَّةِ). «و در این موقع از طرف خداوند ندا رسید که مگر من شما را از آن درخت نهى نکردم، مگر به شما نگفتم که شیطان دشمن آشکار و سرسخت شماست» چرا فرمان مرا به دست فراموشى سپردید و در این گرداب سقوط کردید ؟» (وَنادیهُما رَبُّهُما اَلَمْ اَنْهَکُما عَنْ تِلْکُمَا الشَّجَرَةِ وَاَقُلْ لَکُما اِنَّ الشَّیْطانَ لَکُما عَدُوٌّ مُبینٌ).
از مقایسه تعبیر این آیه با نخستین آیه اى که به آدم و حوّا اجازه سکونت در بهشت را مى داد به خوبى استفاده مى شود که آنها پس از این نافرمانى، چه اندازه از مقام قرب پروردگار دور شدند.
