(آیه 144) سرانجام در آن میعادگاه بزرگ، خداوند، شرایع و قوانین آیین خود را بر موسى(ع) نازل کرد. نخست به او «فرمود: اى موسى ! من تو را با رسالتهاى خویش، و با سخن گفتنم (با تو) بر مردم برترى دادم و برگزیدم» (قالَ یا مُوسى اِنِّى اصْطَفَیْتُکَ عَلَى النّاسِ بِرِسالاتى وَبِکَلامى).
اکنون که چنین است «آنچه را به تو دستور داده ام بگیر و در برابر این همه موهبت از شکرگزاران باش» (فَخُذْ ما آتَیْتُکَ وَکُنْ مِنَ الشّاکِرینَ).
هدف آیه بیان دو امتیاز بزرگ موسى(ع) بر توده مردم است، یکى دریافت رسالات خدا، و دیگرى گفتگوى با پروردگار که هر دو مقام رهبرى او را در میان امت خویش تثبیت مى کرد.
(آیه 145) سپس اضافه مى کند که: «در الواحى که بر موسى(ع) نازل کردیم، از هر موضوعى پند و اندرز کافى و شرح و بیان مسائل مورد نیاز در امور دین و دنیا و فرد و اجتماع براى او نوشتیم» (وَکَتَبْنا لَهُ فِى الاَْلْواحِ مِنْ کُلِّ شَىْء مَوْعِظَةً وَتَفْصیلاً لِکُلِّ شَىْء).
سپس به او دستور دادیم که: «با نهایت جدّیّت و قوت اراده این فرمانها را برگیر» (فَخُذْها بِقُوَّة).
«و به قوم خود نیز فرمان ده که به نیکوترین آنها عمل کنند» (وَأْمُرْ قَوْمَکَ یَأْخُذُوا بِاَحْسَنِها).
و نیز به آنها اخطار کن که مخالفت با این فرمانها و فرار از زیر بار مسؤولیتها و وظائف، نتیجه دردناکى دارد، و پایانش دوزخ است و «به زودى جایگاه فاسقان را به شما نشان خواهم داد» (سَاُوریکُمْ دارَ الْفاسِقینَ).
از تعبیر «مِنْ کُلِّ شَىْء مَوْعِظَةً» چنین استفاده مى شود که همه مواعظ و اندرزها و مسائل لازم در الواح موسى(ع) نبود، زیرا در آن زمان به مقدار استعداد مردم، احکام الهى نازل گشت، ولى هنگامى که مردم جهان به آخرین مرحله از تعلیمات انبیاء رسیدند، آخرین دستور که شامل همه نیازمندیهاى مادى و معنوى مردم بود بر پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) نازل گردید.
ظاهر جمله «سَاُوریکُمْ دارَ الْفاسِقینَ» (به زودى خانه فاسقان را به شما نشان مى دهم) این است که منظور از آن، دوزخ مى باشد، که قرارگاه کسانى است که از اطاعت فرمان خدا و انجام وظائف خویش خارج شده اند.
