(آیه 160) در این آیه اشاره به چند قسم از نعمتهاى خدا بر بنى اسرائیل مى کند. نخست مى گوید: «ما آنها را به دوازده گروه ـ که هر یک شاخه اى (از دودمان اسرائیل) بود ـ تقسیم کردیم» تا نظمى عادلانه و دور از برخوردهاى خشونت آمیز در میانشان حکومت کند (وَقَطَّعْناهُمُ اثْنَتَىْ عَشْرَةَ اَسْباطًا اُمَمًا).
نعمت دیگر: «و هنگامى که قوم موسى (در بیابان سوزان، به سوى بیت المقدس در حرکت بودند و گرفتار عطش سوزان و تشنگى خطرناکى شدند) و از او تقاضاى آب کردند، به او وحى فرستادیم که عصایت را بر سنگ بزن و او چنین کرد، ناگهان دوازده چشمه از سنگ جوشید» (وَاَوْحَیْنا اِلى مُوسى اِذِاسْتَسْقیهُ قَوْمُهُ اَنِ اضْرِبْ بِعَصاکَ الْحَجَرَ فَانْبَجَسَتْ مِنْهُ اثْنَتا عَشْرَةَ عَیْنًا).
و آنچنان این چشمه ها در میان آنها تقسیم شد «که هرکدام به خوبى چشمه خود را مى شناختند» (قَدْ عَلِمَ کُلُّ اُناس مَشْرَبَهُمْ).
نعمت دیگر این که، در آن بیابان سوزان که پناهگاهى وجود نداشت «ابر را بر سر آنها سایه افکن ساختیم» (وَظَلَّلْنا عَلَیْهِمُ الْغَمامَ).
بالاخره چهارمین نعمت این بود که «من و سلوى را (به عنوان دو غذاى لذیذ و نیروبخش) بر آنها فرو فرستادیم» (وَاَنْزَلْنا عَلَیْهِمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوى).
و به آنها گفتیم «از غذاهاى پاکیزه اى که در اختیار شما گذارده ایم بخورید» (کُلُوا مِنْ طَیِّباتِ ما رَزَقْناکُمْ). و فرمان خدا را به کار بندید.
اما آنها خوردند و کفران و ناسپاسى کردند، آنها «به ما ستم نکردند بلکه به خودشان ستم روا داشتند» (وَما ظَلَمُونا وَلکِنْ کانُوا اَنْفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ).
(آیه 161) در تعقیب آیات گذشته در این آیه و آیه بعد به قسمت دیگرى از مواهب پروردگار به بنى اسرائیل و طغیانگرى آنان در برابر این مواهب اشاره شده است، نخست مى گوید: «و (به خاطر بیاورید) هنگامى را که به آنها گفته شد در این سرزمین (بیت المقدس) ساکن گردید و از نعمتهاى فراوان آن، در هر نقطه و هرگونه که مى خواهید بخورید» و بهره گیرید (وَاِذْ قیلَ لَهُمُ اسْکُنُوا هذِهِ الْقَرْیَةَ وَکُلُوا مِنْها حَیْثُ شِئْتُمْ).
«و بگویید: خداوندا ! گناهان ما را بریز و از در بیت المقدس با خضوع و تعظیم وارد شوید» (وَقُولُوا حِطَّةٌ وَادْخُلُواالْبابَ سُجّدًا).
که اگر این برنامه را انجام دهید «خطاهایى را که مرتکب شده اید مى بخشیم و به نیکوکاران پاداش بیشتر و بهتر خواهیم داد» (نَغْفِرْ لَکُمْ خَطیئاتِکُمْ سَنَزیدُ الُْمحْسِنینَ).
«حِطَّه» به معنى نزول چیزى از طرف بالاست و این کلمه در واقع شعار آنها به هنگام ورود به بیت المقدس بود، یعنى; «تقاضاى ما ریزش گناهانمان و یا ریزش باران عفو و رحمتت بر ماست».
(آیه 162) ولى با این که درهاى رحمت به روى آنها گشوده بود، و اگر از فرصت استفاده مى کردند مى توانستند، گذشته و آینده خود را اصلاح کنند «اما ستمکاران بنى اسرائیل (نه تنها استفاده نکردند بلکه) فرمان پروردگار را بر خلاف آنچه به آنها گفته شده بود عمل کردند» (فَبَدَّلَ الَّذینَ ظَلَمُوا مِنْهُمْ قَوْلاً غَیْرَالَّذى قیلَ لَهُمْ).
«سرانجام به خاطر این نافرمانى و طغیان و ظلم و ستم (بر خویشتن و بر دیگران) عذابى از آسمان بر آنها نازل کردیم» (فَاَرْسَلْنا عَلَیْهِمْ رِجْزًا مِنَ السَّماءِ بِما کانُوا یَظْلِمُونَ).
