(آیه 66) در این آیه چگونگى نزول عذاب را بر این قوم سرکش (قوم ثمود) بعد از پایان مدت سه روز تشریح مى کند: «پس هنگامى که فرمان ما (دائر به مجازات این گروه) فرا رسید صالح و کسانى را که با او ایمان آورده بودند در پرتو رحمت خویش رهایى بخشیدیم» (فَلَمّا جاءَ اَمْرُنا نَجَّیْنا صالِحًا وَالَّذینَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَة مِنّا).

نه تنها از عذاب جسمانى و مادى که «از رسوایى و خوارى و بى آبرویى که آن روز دامن این قوم سرکش را گرفت نیز نجاتشان دادیم» (وَمِنْ خِزْىِ یَوْمِئِذ).

«چرا که پروردگارت قوى و قادر بر همه چیز و مسلط به هر کار است» (اِنَّ رَبَّکَ هُوَ الْقَوِىُّ الْعَزیزُ). هیچ چیز براى او محال نیست، و هیچ قدرتى توانایى مقابله با اراده او را ندارد

این رحمت الهى است که ایجاب مى کند، بى گناهان به آتش گنهکاران نسوزند، و مؤمنان به خاطر افراد بى ایمان گرفتار نشوند.

(آیه 67) «ولى ظالمان را صیحه آسمانى فرو گرفت، و آن چنان این صیحه سخت و سنگین و وحشتناک بود که بر اثر آن همگى آنان در خانه هاى خود به زمین افتادند و مردند» (وَاَخَذَ الَّذینَ ظَلَمُوا الصَّیْحَةُ فَاَصْبَحُوا فى دِیارِهِمْ جاثِمینَ).

(آیه 68) آن چنان مردند و نابود شدند و آثارشان بر باد رفت که: «گویى هرگز در آن سرزمین ساکن نبودند» (کَأَنْ لَمْ یَغْنَوْا فیها).

«بدانید قوم ثمود نسبت به پروردگار خود کفر ورزیدند و فرمانهاى الهى را پشت سر انداختند» (اَلا اِنَّ ثَمُودَ کَفَرُوا رَبَّهُمْ).

«دور باد قوم ثمود از لطف ورحمت پروردگار ونفرین برآنها» (اَلا بُعْدًا لَِثمُودَ).