در تعقیب آیات گذشته که از زشتى پیمان شکنى و سوگند دروغ سخن مى گفت این آیه تأکیدى بر همان مطلب دارد با این تفاوت که انگیزه پیمان شکنى و سوگند دروغ در آیات قبل مسأله مرعوب شدن در برابر اکثریت عددى بود، و در اینجا انگیزه آن مسأله جلب منافع بى ارزش مادى است.
لذا مى گوید: «و هرگز پیمان الهى را با بهاى کمى مبادله نکنید» (وَلا تَشْتَرُوا بِعَهْدِاللهِ ثَمَنًا قَلیلاً). یعنى هر بهایى در برابر آن بگیرید کم و ناچیز است، حتى اگر تمام دنیا را به شما بدهند ارزش یک لحظه وفاى به عهد الهى را ندارد.
سپس به عنوان دلیل اضافه مى کند: «آنچه نزد خداست براى شما بهتر است اگر بدانید» (اِنَّما عِنْدَاللهِ هُوَ خَیْرٌ لَکُمْ اِنْ کُنْتُمْ تَعْلَمُونَ).
(آیه 96) در این آیه دلیل این برترى را چنین بیان مى کند: «آنچه نزد شماست سرانجام فانى و نابود مى شود، اما آنچه نزد خداست باقى و جاودان مى ماند» (ما عِنْدَکُمْ یَنْفَدُ وَما عِنْدَاللهِ باق).
بیایید و سرمایه هاى خود را براى خدا و در راه خدا و جلب رضاى او به کار اندازید تامصداق «عِنْدَالله» گردد، وبه مقتضاى «ما عِنْدَاللهِ باق» باقى وبرقرار شود.
سپس اضافه مى کند: «و ما کسانى را که (در راه اطاعت فرمانمان بخصوص ایستادگى در برابر سوگندها و عهدها) صبر و استقامت مى کنند به بهترین اعمالشان پاداش خواهیم داد» (وَلَنَجْزِیَنَّ الَّذینَ صَبَرُوا اَجْرَهُمْ بِاَحْسَنِ ما کانُوا یَعْمَلُونَ).
تعبیر به «احسن» دلیل بر این است که اعمال نیک آنها همه یکسان نیست، بعضى خوب است و بعضى خوبتر، ولى خداوند همه را به حساب خوبتر مى گذارد، و پاداش خوبتر را به آنها مى دهد، و این نهایت بزرگوارى است.
(آیه 97) و به دنبال آن به صورت یک قانون کلى نتیجه اعمال صالح توأم با ایمان را از هر کس و به هر صورت تحقق یابد، در این دنیا و جهان دیگر، بیان مى کند، مى گوید: «هر کس عمل صالح انجام دهد در حالى که مؤمن باشد، خواه مرد یا زن به او حیات پاکیزه مى بخشیم، و پاداش آنها را به بهترین اعمالى که انجام مى دادند خواهیم داد» (مَنْ عَمِلَ صالِحًا مِنْ ذَکَر اَوْ اُنْثى وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْیِیَنَّهُ حَیوةً طَیِّبَةً وَلَنَجْزِیَنَّهُمْ اَجْرَهُمْ بِاَحْسَنِ ما کانُوا یَعْمَلُونَ).
و به این ترتیب معیار، تنها «ایمان» و «اعمال صالح زاییده آن» است و دیگر هیچ قید و شرطى نه از نظر سن و سال، نه از نظر نژاد، نه از نظر جنسیت و نه از نظر پایه و رتبه اجتماعى در کار نیست.
«حیات طیّبه» یعنى، زندگى پاکیزه از هر نظر، پاکیزه از آلودگیها، ظلمها و خیانتها، عداوتها و دشمنیها، اسارتها و ذلتها و انواع نگرانیها و هرگونه چیزى که آب زلال زندگى را در کام انسان ناگوار مى سازد.
