(آیه 2) این آیه به تناسب اشاره اى که در آیه قبل به قرآن مجید و وحى آسمانى شده، یکى از ایرادات رائج مشرکان را نسبت به پیامبر(صلى الله علیه وآله) بیان مى کند، همان اشکالى که بطور مکرر در قرآن مجید آمده و آن این که چرا وحى آسمانى از ناحیه خدا بر انسانى نازل شده، چرا فرشته اى مأموریت این رسالت برزگ را به عهده نگرفته است ؟!

قرآن در پاسخ این گونه سؤالات مى گوید: «آیا تعجبى براى مردم دارد که ما وحى به مردى از آنان فرستادیم» (اَکانَ لِلنّاسِ عَجَبًا اَنْ اَوْحَیْنا اِلى رَجُل مِنْهُمْ).

سپس به محتواى این وحى آسمانى اشاره کرده، آن را در دو چیز خلاصه مى کند: نخست این که به او وحى فرستادیم که: «مردم را انذار کن و از عواقب کفر و گناه بترسان» (اَنْ اَنْذِرِ النّاسَ).

دیگر این که: «به افراد با ایمان بشارت ده که براى آنان در پیشگاه خدا قدم صدق است» (وَبَشِّرِ الَّذینَ آمَنُوا اَنَّ لَهُمْ قَدَمَ صِدْق عِنْدَ رَبِّهِمْ).

تعبیر «قَدَمَ صِدْق» یا اشاره به آن است که ایمان «سابقه فطرى» دارد و یا اشاره به مسأله معاد و نعمتهاى آخرت است و یا این که قدم به معنى پیشوا و رهبر است، یعنى براى مؤمنان پیشوا و رهبرى صادق فرستاده شده است. و ممکن است بشارت به همه این امور، هدف از تعبیر فوق بوده باشد.

باز در پایان آیه به یکى از اتهاماتى که مشرکان کراراً براى پیامبر(صلى الله علیه وآله) ذکر مى کردند اشاره کرده، مى گوید: «کافران گفتند این مرد ساحر آشکارى است» (قالَ الْکافِرُونَ اِنَّ هذا لَساحِرٌ مُبینٌ).

این گونه تعبیرها که از ناحیه دشمنان پیامبر(صلى الله علیه وآله) صادر مى شد خود دلیل روشنى است بر این که پیامبر(صلى الله علیه وآله) کارهاى خارق العاده اى داشته که افکار و دلها را به سوى خود جذب مى کرده است، مخصوصاً تکیه کردن روى سحر در مورد قرآن مجید خود گواه زنده اى بر جاذبه فوق العاده این کتاب آسمانى است که آنها براى اغفال مردم آن را زیر پرده سحر مى پوشاندند.