(آیه 1) این سوره نیز با حروف مقطعه «الف ـ لام ـ راء» (الر) آغاز شده است که نشانه اى از عظمت قرآن و ترکیب این آیات عمیق و پرمحتوا از ساده ترین اجزاء یعنى حروف الفبا مى باشد.
و شاید به همین دلیل است که بعد از ذکر حروف مقطعه بلافاصله اشاره به عظمت قرآن کرده، مى گوید «اینها آیات کتاب مبین است» (تِلْکَ آیاتُ الْکِتابِ الْمُبینِ). کتابى روشنى بخش و آشکارکننده حق از باطل و نشان دهنده صراط مستقیم و راه پیروزى و نجات.
(آیه 2) سپس هدف نزول این آیات را چنین بیان مى کند: «ما آن را قرآن عربى فرستادیم تا شما آن را به خوبى درک کنید» (اِنّا اَنْزَلْناهُ قُرآنًا عَرَبِیًّا لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ).
هدف تنها قرائت و تلاوت و تیمن و تبرک با خواندن آیات آن نیست، بلکه هدف نهایى درک است، درک نیرومند و پرمایه که تمام وجود انسان را به سوى عمل دعوت کند.
تعبیر به «عربى بودن» که در ده مورد از قرآن تکرار شده پاسخى است به آنها که پیامبر را متهم مى کردند که او این آیات را از یک فرد عجمى یاد گرفته و محتواى قرآن یک فکر وارادتى است و از نهاد وحى نجوشیده است.
ضمناً این تعبیرات پى درپى این وظیفه را براى همه مسلمانان بهوجود مى آورد که همگى باید بکوشند و زبان عربى را به عنوان زبان دوم خود به صورت همگانى بیاموزند از این نظر که زبان وحى و کلید فهم حقایق اسلام است.
(آیه 3) سپس مى فرماید: «ما نیکوترین قصه ها رااز طریق وحى وفرستادن این قرآن براى تو بازگو مى کنیم هر چند پیش از آن، از آن غافل بودى» (نَحْنُ نَقُصُّ عَلَیْکَ اَحْسَنَ الْقَصَصِ بِما اَوْحَیْنا اِلَیْکَ هذَا الْقُرْآنَ وَاِنْ کُنْتَ مِنْ قَبْلِه لَمِنَ الْغافِلینَ).
بعضى از مفسران معتقدند که «احسن القصص» اشاره به مجموعه قرآن است. یعنى، خداوند مجموعه این قرآن که زیباترین شرح و بیان و فصیحترین و بلیغ ترین الفاظ را با عالیترین و عمیقترین معانى آمیخته که از نظر ظاهر زیبا و فوق العاده شیرین و گوارا و از نظر باطن بسیار پرمحتواست «احسن القصص» نامیده.
ولى پیوند آیات آینده که سرگذشت یوسف را بیان مى کند با آیه مورد بحث آنچنان است که ذهن انسان بیشتر متوجه این معنى مى شود که خداوند داستان یوسف را «احسن القصص» نامیده است.
اما بارها گفته ایم که مانعى ندارد این گونه آیات براى بیان هر دو معنى باشد، هم قرآن بطور عموم احسن القصص است و هم داستان یوسف بطور خصوص.
