(آیه 23) سرانجام هنگامى که آدم و حوّا، به نقشه شیطانى ابلیس واقف شدند و نتیجه کار خلاف خود را دیدند به فکر جبران گذشته افتادند و نخستین گام را اعتراف به ظلم و ستم بر خویشتن، در پیشگاه خدا قرار دادند و «گفتند: پروردگارا ! ما بر خویشتن ستم کردیم» (قالا رَبَّنا ظَلَمْنا اَنْفُسَنا).

«و اگر ما را نیامرزى و رحمت خود را شامل حال ما نکنى، از زیانکاران خواهیم بود» (وَاِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنا وَتَرْحَمْنا لَنَکُونَنَّ مِنَ الْخاسِرینَ).

(آیه 24) گرچه توبه خالصانه آدم و همسرش در پیشگاه خدا پذیرفته شد ولى به هر حال اثر وضعى آن عمل، دامانشان را گرفت، و دستور خارج شدن از بهشت از سوى خداوند به آنها داده شد، «فرمود: فرود آیید در حالى که شما با یکدیگر (انسان و شیطان) دشمن خواهید بود» (قالَ اهْبِطُوا بَعْضُکُمْ لِبَعْض عَدُوٌّ).

«و زمین تا مدت معینى قرارگاه و وسیله بهره گیرى شما خواهد بود» (وَلَکُمْ فِى الاَْرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَمَتاعٌ اِلى حین).

(آیه 25) و «نیز به آنها گوشزد کرد، که هم در زمین زندگى مى کنید و هم در آن مى میرید، و از همان براى حساب در روز رستاخیز، برانگیخته خواهید شد» (قالَ فیها تَحْیَوْنَ وَفیها تَمُوتُونَ وَمِنْها تُخْرَجُونَ).