(آیه 102) در مورد نزول این آیه روایاتى نقل شده که در بیشتر آنها به نام «ابولبابه انصارى» برخورد مى کنیم، طبق روایتى او با دو یا چند نفر دیگر از یاران پیامبر(صلى الله علیه وآله)از شرکت در جنگ «تبوک» خوددارى کردند اما هنگامى که آیاتى را که در مذمت متخلفین وارد شده بود شنیدند بسیار ناراحت و پشیمان گشتند، خود را به ستونهاى مسجد پیغمبر(صلى الله علیه وآله) بستند و هنگامى که پیامبر(صلى الله علیه وآله) بازگشت و از حال آنها خبر گرفت عرض کردند: آنها سوگند یاد کرده اند که خود را از ستون باز نکنند تا این که پیامبر(صلى الله علیه وآله) چنین کند، رسول خدا(صلى الله علیه وآله) فرمود: من نیز سوگند یاد مى کنم که چنین کارى نخواهم کرد مگر این که خداوند به من اجازه دهد.

آیه نازل شد و خداوند توبه آنها را پذیرفت، و پیامبر(صلى الله علیه وآله) آنها را از ستون مسجد باز کرد.

آنها به شکرانه این موضوع همه اموال خود را به پیامبر(صلى الله علیه وآله) تقدیم داشتند.

پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: هنوز دستورى در این باره بر من نازل نشده است، چیزى نگذشت که آیه بعد نازل شد ودستور داد که پیامبر(صلى الله علیه وآله) قسمتى از اموال آنها را بگیرد.