به دنبال دستورى که در آیه پیش به زنان باایمان داده شد به بُعد دیگر این مسأله یعنى فعالیتهاى موذیانه اراذل واوباش پرداخته، مى گوید: «اگر منافقان وکسانى که در قلبشان بیمارى است ونیز کسانى که اخبار دروغ در مدینه پخش مى کنند دست از کارشان برندارند ما تو را بر ضد آنان مى شورانیم (وبا یک حمله عمومى تو را بر آنها مسلّط خواهیم ساخت) سپس جز مدت کوتاهى نمى توانند در کنار تو در این شهر بمانند»! (لَئِنْ لَمْ یَنْتَهِ الْمُنافِقُونَ وَالَّذینَ فى قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَالْمُرْجِفُونَ فِى الْمَدینَةِ لَنُغْرِیَنَّکَ بِهِمْ ثُمَّ لا یُجاوِرُونَکَ فیها اِلاّ قَلیلاً).

(آیه 61) وهنگامى که از این شهر رانده شدند واز تحت حمایت حکومت اسلامى طرد گشتند «از همه جا طرد مى شوند، وهرجا یافته شوند گرفته خواهند شد وبه سختى به قتل خواهند رسید»! (مَلْعُونینَ اَیْنَما ثُقِفُوا اُخِذُوا وَقُتِّلُوا تَقْتیلاً).

اشاره به این که بعد از این حمله عمومى در هیچ جا در امان نخواهند بود، وآنها را با دقت جستجو وپیدا مى کنند وبه دیار عدم فرستاده مى شوند.

(آیه 62) سپس در این آیه مى افزاید: این دستور تازه اى نیست، «این سنتى است الهى وهمیشگى که در اقوام پیشین بوده است» که هرگاه گروههاى خرابکار بى شرمى وتوطئه را از حد بگذرانند فرمان حمله عمومى به آنها صادر مى شود (سُنَّةَ اللهِ فِى الَّذینَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ).

وچون این حکم یک سنت الهى است هرگز دگرگون نخواهد شد چرا که «براى سنت خداوند تبدیل وتغییرى نمى یابى» (وَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّةِ اللهِ تَبْدیلاً).

این تعبیر در حقیقت جدى بودن این تهدید را مشخص مى کند که بدانند مطلب کاملا قطعى وریشه دار است وتغییر وتبدیل در آن راه ندارد، یا باید به اعمال ننگین خود پایان دهند ویا در انتظار چنین سرنوشت دردناکى باشند.

این حکم مانند سایر احکام اسلامى اختصاص به زمان ومکان واشخاصى ندارد.

اگر به راستى سمپاشى وتوطئه از حد بگذرد وبه صورت یک جریان درآید، وجامعه اسلامى را با خطرات جدى روبرو سازد حکومت اسلامى مى تواند دستور آیات فوق را که به پیامبر(صلى الله علیه وآله)داده شده است به اجرا درآورد، ومردم را براى درهم کوبیدن ریشه هاى فساد بسیج کند؟!