پیش از این گفته ایم که این سوره در حقیقت سوره عفت وپاکدامنى وپاکسازى از انحرافات جنسى است، در اینجا احکام نگاه کردن وچشم چرانى وحجاب را بیان مى دارد.
نخست مى گوید: «به مؤمنان بگو: چشمهاى خود را (از نگاه به نامحرمان) فرو گیرند، وعفاف خود را حفظ کنند» (قُلْ لِلْمُؤْمِنینَ یَغُضُّوا مِنْ اَبْصارِهِمْ وَیَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ).
واز آنجا که گاه به نظر مى رسد که چرا اسلام از این کار که با شهوت وخواست دل بسیارى هماهنگ است نهى کرده، در دنباله آیه مى فرماید: «این براى آنها پاکیزه تر است» (ذلِکَ اَزْکى لَهُمْ).
سپس به عنوان اخطار براى کسانى که نگاه هوس آلود وآگاهانه به زنان نامحرم مى افکنند وگاه آن را غیر اختیارى قلمداد مى کنند، مى گوید: «خداوند از آنچه انجام مى دهید آگاه است» (اِنَّ اللهَ خَبیرٌ بِما یَصْنَعُونَ).
(آیه 31) در این آیه به شرح وظایف زنان در این زمینه مى پردازد، نخست به وظایفى که مشابه مردان دارند اشاره کرده، مى گوید: «وبه زنان با ایمان بگو: چشمهاى خود را (از نگاه هوس آلود) فرو گیرند ودامان خود را حفظ نمایند» (وَقُلْ لِلْمُؤْمِناتِ یَغْضُضْنَ مِنْ اَبْصارِهِنَّ وَیَحْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ).
وبه این ترتیب «چشم چرانى» همان گونه که بر مردان حرام است بر زنان نیز حرام مى باشد، وپوشاندن عورت از نگاه دیگران، چه از مرد وچه از زن براى زنان نیز همانند مردان واجب است.
سپس به مسأله حجاب که از ویژگى زنان است ضمن سه جمله اشاره فرموده:
1ـ «وآنها نباید زینت خود را آشکار سازند جز آن مقدار که طبیعتاً ظاهر است» (وَلا یُبْدینَ زینَتَهُنَّ اِلاّ ما ظَهَرَ مِنْها).
بنابراین زنان حق ندارند زینتهایى که معمولا پنهانى است آشکار سازند هرچند اندامشان نمایان نشود وبه این ترتیب حتّى آشکار کردن لباسهاى زینتى مخصوصى را که در زیر لباس عادى یا چادر مى پوشند مجاز نیست، چرا که قرآن از ظاهر ساختن چنین زینتهایى نهى کرده است.
2ـ حکم دیگرى که در آیه بیان شده این است که: «و(اطراف) روسرى هاى خود را بر سینه خود افکنند» تا گردن وسینه با آن پوشانده شود (وَلْیَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلى جُیُوبِهِنَّ).
از این جمله استفاده مى شود که زنان قبل از نزول آیه، دامنه روسرى خود را به شانه ها یا پشت سر مى افکندند، بطورى که گردن وکمى از سینه آنها نمایان مى شد، قرآن دستور مى دهد روسرى خود را بر گریبان خود بیفکنند تا هم گردن وهم آن قسمت از سینه که بیرون است مستور گردد.
3ـ در سومین حکم مواردى را که زنان مى توانند در آنجا حجاب خود را برگیرند وزینت پنهان خود را آشکار سازند با این عبارت شرح مى دهد:
«وآنها نباید زینت خود را آشکار سازند» (وَلا یُبْدینَ زینَتَهُنَّ).
«مگر (در دوازده مورد:)
1ـ«براى شوهرانشان» (اِلاّ لِبُعُولَتِهِنَّ).
2ـ«یا پدرانشان» (اَوْ آبائِهِنَّ).
3ـ «یا پدر شوهرانشان» (ااَوْ آباءِ بُعُولَتِهِنَّ).
4ـ «یا پسرانشان» (َوْ اَبْنائِهِنَّ).
5ـ «یا پسران همسرانشان» (اَوْ اَبْناء بُعُولَتِهِنَّ).
6ـ «یا برادرانشان» (اَوْ اِخْوانِهِنَّ).
7ـ «یا پسران برادرانشان» (اَوْ بَنى اِخْوانِهِنَّ).
8ـ «یا پسران خواهرانشان» (اَوْ بَنى اَخَواتِهِنَّ).
9ـ «یا زنان هم کیششان» (اَوْ نِسائِهِنَّ).
10ـ «یا بردگانشان» کنیزانشان (اَوْ ما مَلَکَتْ اَیْمانُهُنَّ).
11ـ «یا مردان سفیهى که تمایلى به زن ندارند» (اَوِالتّابِعینَ غَیْرِ اُولِى الاِْرْبَةِ مِنَ الرِّجالِ).
12ـ «یا کودکانى که از امور جنسى مربوط به زنان آگاه نیستند» (اَوِ الطِّفْلِ الَّذینَ لَمْ یَظْهَرُوا عَلى عَوْراتِ النِّساءِ).
4ـ وبالاخره چهارمین حکم را چنین بیان مى کند: «آنها به هنگام راه رفتن پاهاى خود را به زمین نزنند تا زینت پنهانیشان دانسته شود» وصداى خلخال که برپا دارند بگوش رسد (وَلا یَضْرِبْنَ بِاَرْجُلِهِنَّ لِیُعْلَمَ ما یُخْفینَ مِنْ زینَتِهِنَّ).
آنها در رعایت عفت آن چنان باید دقیق وسختگیر باشند که حتى از رساندن صداى خلخالى که در پاى دارند به گوش مردان بیگانه خوددارى کنند.
وسرانجام با دعوت عمومى همه مؤمنان اعم از مرد وزن به توبه وبازگشت به سوى خدا آیه را پایان داده، مى گوید: «وهمگى به سوى خدا باز گردید اى مؤمنان! تا رستگار شوید» (وَتُوبُوا اِلَى اللهِ جَمیعًا اَیُّهَ الْمُؤمِنُونَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ).
واگر در گذشته کارهاى خلافى در این زمینه انجام داده اید اکنون از خطاهاى خود توبه کنید وبراى نجات وفلاح به سوى خدا آیید که رستگارى تنها بر در خانه اوست.
