(آیه 8) در اینجا نیز سخن از مجادله کنندگانى است که پیرامون مبدء ومعاد به جدال بى پایه وبى اساس مى پردازند.
نخست مى گوید: «گروهى از مردم کسانى هستند که درباره خدا بدون هیچ علم ودانش وهدایت وکتاب روشنى به مجادله برمى خیزند» (وَمِنَ النّاسِ مَنْ یُجادِلُ فِى اللهِ بِغَیْرِ عِلْم وَلاهُدًى وَلا کِتاب مُنیر).
در حقیقت بحث وجدال علمى در صورتى مى تواند ثمربخش باشد که متکى به یکى از این دلائل گردد. عقل یا کتاب سنّت.
جمله «وَمِنَ النّاسِ مَنْ یُجادِلُ فِى اللهِ بِغَیْرِ عِلْم» درست همان تعبیرى است که در آیه سوم گذشت. وظاهراً آیه گذشته ناظر به حال پیروان گمراه وبى خبر است در حالى که این آیه ناظر به رهبران این گروه گمراه مى باشد.
(آیه 9) سپس در یک عبارت کوتاه وپرمعنى به یکى از علل انحراف وگمراهى این رهبران ضلالت پرداخته، مى گوید: «آنها با تکبر وبى اعتنایى (نسبت به سخنان الهى ودلائل روشن عقلى) مى خواهند مردم را از راه خدا گمراه سازند» (ثانِىَ عِطْفِه لِیُضِلَّ عَنْ سَبیلِ اللهِ).
سپس کیفر شدید آنها را در دنیا وآخرت به این صورت تشریح مى کند: «بهره آنها در این دنیا رسوائى وبدبختى است، ودر قیامت عذاب سوزنده را به آنها مى چشانیم» (لَهُ فِى الدُّنْیا خِزْىٌ وَنُذیقُهُ یَوْمَ الْقِیمَةِ عَذابَ الْحَریقِ).
(آیه 10) وبه او مى گوئیم: «این نتیجه چیزى است که دستهایت از پیش براى تو فرستاده است» (ذلِکَ بِما قَدَّمَتْ یَداکَ).
«وخداوند هرگز به بندگان ظلم وستم نمى کند» (وَاَنَّ اللهَ لَیْسَ بِظَلاّم لِلْعَبیدِ).
نه کسى را بى جهت کیفر مى دهد، ونه بر میزان مجازات کسى بدون دلیل مى افزاید، وبرنامه او عدالت محض ومحض عدالت است.
