(آیه 2) بعد از ذکر حروف مقطعه، نخستین سخن از داستان زکریا(ع) شروع مى شود، مى فرماید: «این یادى است از رحمت پروردگار تو نسبت به بنده اش زکریّا...» (ذِکْرُ رَحْمَةِ رَبِّکَ عَبْدَهُ زَکَرِیّا).
(آیه 3) «در آن هنگام که (از نداشتن فرزندى، سخت ناراحت وغمناک بود) پروردگارش را در خلوتگاه (عبادت) پنهان خواند...» (اِذْ نادى رَبَّهُ نِداءً خَفِیًّا).
(آیه 4) «گفت: پروردگارا! استخوانم (که ستون پیکر من ومحکمترین اعضاى تن من است) سست شده (قالَ رَبِّ اِنّى وَهَنَ الْعَظْمُ مِنّى).
«وشعله پیرى تمام سرم را فراگرفته» (وَاشْتَعَلَ الرَّأْسُ شَیْبًا).
سپس مى افزاید: پروردگارا! «ومن هرگز در دعاى تو از اجابت محروم نبوده ام» (وَلَمْ اَکُنْ بِدُعائِکَ رَبِّ شَقِیًّا). تو همواره در گذشته مرا به اجابت دعاهایم عادت دادى وهیچ گاه محرومم نساخته اى، اکنون که پیر وناتوان شده ام سزاوارترم که دعایم را اجابت فرمایى ونومید بازنگردانى.
(آیه 5) سپس حاجت خود را چنین شرح مى دهد: پروردگارا! «من از بستگانم بعد از خودم بیمناکم (که حق پاسدارى از آیین تو را نگاه ندارند! و(از طرفى) همسرم نازا وعقیم است، تو از نزد خود جانشینى به من ببخش...» (وَاِنّى خِفْتُ الْمَوالِىَ مِنْ وَرائى وَکانَتِ امْرَأَتى عاقِراً فَهَبْ لى مِنْ لَدُنْکَ وَلِیًّا).
(آیه 6) «جانشینى که وارث من ودودمان یعقوب باشد، واو را مورد رضایتت قرار ده!» (یَرِثُنى وَیَرِثُ مِنْ آلِ یَعْقُوبَ وَاجْعَلْهُ رَبِّ رَضِیًّا).
به عقیده ما «ارث» در اینجا مفهوم وسیعى دارد که هم ارث اموال را شامل مى شود وهم ارث مقامات معنوى را، چرا که اگر افراد فاسدى صاحب اختیار اموال فراوان او مى شدند به راستى نگران کننده بود، ونیز اگر رهبرى معنوى مردم به دست افراد ناصالح مى افتاد آن نیز بسیار مایه نگرانى بود بنابراین خوف زکریا در هر دو صورت قابل توجیه است.
