(آیه 80) در اینجا روى سخن را به بنى اسرائیل بطورکلى ودر هر عصر وزمان کرده، ونعمتهاى بزرگى را که خداوند به آنان بخشیده است یادآور مى شود، وراه نجات را به آنان نشان مى دهد.
نخست مى گوید: «اى بنى اسرائیل! ما شما را از چنگال دشمنانتان رهایى بخشیدیم» (یا بَنى اِسْرائیلَ قَدْ اَنْجَیْناکُمْ مِنْ عَدُوِّکُمْ).
سپس به یکى از نعمتهاى مهم معنوى اشاره کرده، مى گوید: «ما شما را به میعادگاه مقدسى دعوت کردیم، در طرف راست طور» آن مرکز وحى الهى (وَواعَدْناکُمْ جانِبَ الطُّورِ الاَْیْمَنِ).
این اشاره به جریان رفتن موسى(ع) به اتفاق جمعى از بنى اسرائیل به میعادگاه طور است، در همین میعادگاه بود که خداوند الواح تورات را بر موسى نازل کرد وبا او سخن گفت وجلوه خاص پروردگار را همگان مشاهده کردند.
وسرانجام به یک نعمت مهم مادى که از الطاف خاص خداوند نسبت به بنى اسرائیل سرچشمه مى گرفت اشاره کرده، مى فرماید: «ما من وسلوى، بر شما نازل کردیم» (وَنَزَّلْنا عَلَیْکُمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوى).
در آن بیابانى که سرگردان بودید، وغذاى مناسبى نداشتید، لطف خدا به یاریتان شتافت واز غذاى لذیذ وخوشمزه اى به مقدارى که به آن احتیاج داشتید در اختیارتان قرار داد واز آن استفاده مى کردید.
(آیه 81) در این آیه به دنبال ذکر این نعمتهاى سه گانه پرارزش آنها را چنین مخاطب مى سازد: «از روزیهاى پاکیزه اى که به شما دادیم بخورید، ولى در آن طغیان نکنید، که غضب من بر شما وارد شود» (کُلُوا مِنْ طَیِّباتِ ما رَزَقْناکُمْ وَلا تَطْغَوْا فیهِ فَیَحِلَّ عَلَیْکُمْ غَضَبى).
طغیان در نعمتها آن است که انسان به جاى این که از آنها در راه اطاعت خدا وطریق سعادت خویش استفاده کند، آنها را وسیله اى براى گناه، ناسپاسى وکفران وگردنکشى واسرافکارى قرار دهد، همان گونه که بنى اسرائیل چنین کردند.
وبه دنبال آن مى فرماید: «وهر کس غضب من بر او وارد شود سقوط مى کند» (وَمَنْ یَحْلِلْ عَلَیْهِ غَضَبى فَقَدْ هَوى).
«هوى» در اصل به معنى سقوط کردن از بلندى است، که معمولا نتیجه آن، نابودى است، به علاوه در اینجا اشاره به سقوط مقامى ودورى از قرب پروردگار ورانده شدن از درگاهش نیز مى باشد.
(آیه 82) واز آنجا که همیشه باید هشدار وتهدید با تشویق وبشارت، همراه باشد تا نیروى خوف ورجا را که عامل اصلى تکامل است یکسان برانگیزد، ودرهاى بازگشت به روى توبه کاران بگشاید، در این آیه چنین مى گوید: «ومن کسانى را که توبه کنند وایمان آورند وعمل صالح انجام دهند وسپس هدایت یابند (ودر زیر چتر هدایت رهبران الهى قرار گیرند) مى آمرزم»(وَاِنّى لَغَفّارٌ لِمَنْ تابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ صالِحًا ثُمَّ اهْتَدى).
تعبیر به «غَفّار» نشان مى دهد که خداوند چنین افراد را نه تنها یک بار که بارها مشمول آمرزش خود قرار مى دهد.
