(آیه 71) داستان آتش سوزى ابراهیم ونجات اعجازآمیزش از این مرحله خطرناک، لرزه بر ارکان حکومت نمرود افکند اواگر با این حال در آن شهر وکشور باقى مى ماند، با آن زبان گویا ومنطق نیرومند وشهامت بى نظیرش مسلماً کانون خطرى براى آن حکومت جبار وخودکامه بود.
از سوى دیگر ابراهیم در واقع رسالت خود را در آن سرزمین انجام داده، وبذر ایمان وآگاهى را در آن سرزمین پاشیده بود.
او باید از اینجا به سرزمین دیگرى برود ورسالت خود را در آنجا نیز پیاده کند، لذا تصمیم گرفت تا به اتفاق «لوط» ـبرادرزاده اشـ وهمسرش «ساره» واحتمالا گروه اندکى از مؤمنان از آن سرزمین به سوى شام هجرت کند.
آنچنانکه قرآن مى گوید: «وما ابراهیم ولوط را به سوى سرزمینى که براى جهانیان پربرکت ساخته بودیم نجات ورهایى بخشیدیم» (وَنَجَّیْناهُ وَلُوطًا اِلَى الاَْرْضِ الَّتى بارَکْنا فیها لِلْعالَمینَ).
(آیه 72) این آیه به یکى از مهمترین مواهب خدا به ابراهیم که داشتن فرزندى صالح ونسلى برومند وشایسته است اشاره کرده، مى فرماید: «وما به او اسحاق را بخشیدیم ویعقوب (فرزند اسحاق) را بر او افزودیم» (وَوَهَبْنا لَهُ اِسْحقَ وَیَعْقُوبَ نافِلَةً).
«وهمه آنها را مردانى صالح وشایسته ومفید قرار دادیم» (وَکُلاًّ جَعَلْنا صالِحینَ).
(آیه 73) این آیه به مقام امامت ورهبرى این پیامبران بزرگ وبخشى از صفات وبرنامه هاى مهم وپرارزش آنها بطور جمعى اشاره مى کند.
در اینجا مجموعاً «شش قسمت» از این ویژگیها بر شمرده شده که با اضافه کردن توصیف به صالح بودن که از آیه قبل استفاده مى شود مجموعاً هفت ویژگى را تشکیل مى دهد.
نخست مى گوید: «وما آنها را پیشوایانى قرار دادیم» (وَجَعَلْناهُمْ اَئِمَّةً).
در مرحله بعد فعلیت وثمره این مقام را بازگو مى کند: «آنها به فرمان ما (مردم را) هدایت مى کردند» (یَهْتَدُونَ بِاَمْرِنا).
نه تنها هدایت به معنى راهنمایى وارائه طریق که در نبوت ورسالت وجود دارد، بلکه به معنى دستگیرى کردن ورساندن به سر منزل مقصود.
سومین وچهارمین وپنجمین موهبت وویژگى آنها این بود که «وما به آنها انجام کارهاى نیک و برپاداشتن نماز واداى زکات را به آنها وحى کردیم» (وَاَوْحَیْنا اِلَیْهِمْ فِعْلَ الْخَیْراتِ وَاِقامَ الصَّلوةِ وَایتاءَ الزَّکوةِ).
ودر آخرین فراز به مقام «عبودیت» آنها اشاره کرده، مى گوید: «وآنها همگى فقط ما را عبادت مى کردند» (وَکانُوا لَنا عابِدینَ).
