(آیه 70) به اینجا رسیدیم که موسى مأمور شد عصاى خود را بیفکند. موسى عصاى خود را افکند، عصا تبدیل به مار عظیمى شد وتمام اسباب وآلات سحر ساحران را بلعید، غوغا وولوله اى در تمام جمعیت افتاد فرعون، سخت متوحش شد، واطرافیانش دهانهاشان از تعجب باز ماند.
ساحران که به خوبى سحر را از غیر سحر مى شناختند، یقین کردند که این امر، چیزى جز معجزه الهى نیست، واین مرد فرستاده خداست.
لذا همان گونه که آیه مى گوید: «ساحران همگى به سجده افتادند وگفتند: ما به پروردگار هارون وموسى ایمان آوردیم» (فَاُلْقِىَ السَّحَرَةُ سُجَّدًا قالُوا آمَنّا بِرَبِّ هرُونَ وَمُوسى).
(آیه 71) بدیهى است که این عمل ساحران، ضربه سنگینى بر پیکر فرعون وحکومت جبّار وخودکامه وبیدادگرش وارد ساخت، وتمام ارکان آن را به لرزه در آورد، لذا چاره اى جز این ندید که با داد وفریاد وتهدیدهاى غلیظ وشدید ته مانده حیثیتى را که نداشت، جمع وجور کند، رو به سوى ساحران کرد و«گفت: آیا پیش از آن که به شما اذن دهم به او ایمان آوردید»؟ (قالَ آمَنْتُمْ لَهُ قَبْلَ اَنْ آذَنَ لَکُمْ).
این جبّار مستکبر، نه تنها مدعى بود که بر جسم وجان مردم، حکومت دارد بلکه مى خواست بگوید قلب شما هم در اختیار من ومتعلق به من است، وباید با اجازه من تصمیم بگیرد.
فرعون به این قناعت نکرد، فوراً وصله اى به دامان ساحران چسبانید وآنها را متهم کرد وگفت: «او بزرگ شماست، او کسى است که سحر به شما آموخته»، وتمام اینها توطئه است با نقشه قبلى! (اِنَّهُ لَکَبیرُکُمُ الَّذى عَلَّمَکُمُ السِّحْرَ).
بدون شک فرعون مى دانست ویقین داشت این سخن دروغ است. ولى مى دانیم قلدرها وزورگویان، وقتى موقعیت نامشروع خود را در خطر ببینند از هیچ دروغ وتهمتى باک ندارند.
تازه به این نیز قناعت نکرد وساحران را با شدیدترین لحنى، تهدید به مرگ نمود وگفت: «پس سوگند یاد مى کنم که دست وپاهاى شما را بطور مخالف قطع مى کنم، وبر فراز شاخه هاى بلند نخل به دار مى آویزم وخواهید دانست مجازات من دردناکتر وپایدارتر است» (فَلاَُقَطِّعَنَّ اَیْدِیَکُمْ وَاَرْجُلَکُمْ مِنْ خِلاف وَلاَُصَلِّبَنَّکُمْ فى جُذُوعِ النَّخْلِ وَلَتَعْلَمُنَّ اَیُّنا اَشَدُّ عَذابًا وَاَبْقى).
(آیه 72) اما ببینیم عکس العمل ساحران در برابر این تهدیدهاى شدید فرعون چه بود؟ آنها نه تنها مرعوب نشدند واز میدان بیرون نرفتند، بلکه حضور خود را در صحنه بطور قاطعترى ثابت کردند و«گفتند: به خدایى که ما را آفریده است هرگز تو را بر این دلایل روشنى که به سراغ ما آمده مقدم نخواهیم داشت» (قالُوا لَنْ نُؤْثِرَکَ عَلى ما جاءَنا مِنَ الْبَیِّناتِ وَالَّذى فَطَرَنا).
«پس تو هر حکمى مى خواهى بکن» (فَاقْضِ ما اَنْتَ قاض).
«اما (بدان) تو تنها مى توانى در زندگى این دنیا قضاوت کنى» ولى در آخرت ما پیروزیم وتو گرفتار ومبتلا به شدیدترین کیفرها (اِنَّما تَقْضى هذِهِ الْحَیوةَ الدُّنْیا).
(آیه 73) سپس افزودند: «ما به پروردگارمان ایمان آوردیم تا گناهانمان وآنچه را از سحر بر ما تحمیل کردى ببخشاید; وخدا بهتر وپایدارتر است» (اِنّا آمَنّا بِرَبِّنا لِیَغْفِرَ لَنا خَطایانا وَما اَکْرَهْتَنا عَلَیْهِ مِنَ السِّحْرِ وَاللهُ خَیْرٌ وَاَبْقى).
خلاصه این که هدف ما پاک شدن از گناهان گذشته از جمله مبارزه با پیامبر راستین خداست.
(آیه 74) ساحران سپس چنین ادامه دادند: اگر ما ایمان آورده ایم دلیلش روشن است «چرا که هر کس (بى ایمان و) گنهکار در محضر پروردگار در قیامت بیاید آتش سوزان دوزخ براى اوست» (اِنَّهُ مَنْ یَأْتِ رَبَّهُ مُجْرِمًا فَاِنَّ لَهُ جَهَنَّمَ).
ومصیبت بزرگ او در دوزخ این است که; «نه مى میرد ونه زنده مى شود» (لا یَمُوتُ فیها وَلا یَحْیى). بلکه دائماً در میان مرگ وزندگى دست وپا مى زند، حیاتى که از مرگ تلختر ومشقت بارتر است.
(آیه 75) «وهر کس با ایمان نزد او آید، واعمال صالح انجام داده باشد، چنین کسانى درجات عالى دارند...» (وَمَنْ یَأْتِه مُؤْمِنًا قَدْ عَمِلَ الصّالِحاتِ فَاُولئِکَ لَهُمُ الدَّرَجاتُ الْعُلى).
(آیه 76) «باغهاى جاویدان بهشت که نهرها از زیر درختانش جارى است، وجاودانه در آن خواهند ماند» (جَنّاتُ عَدْن تَجْرى مِنْ تَحْتِهَاالاَْنْهارُ خالِدینَ فیها).
«واین است پاداش کسى که (با ایمان واطاعت پروردگار) خود را پاک وپاکیزه کند» (وَذلِکَ جَزاءُ مَنْ تَزَکّى).
واین ساحران چه خوب خود را پاکیزه ساختند. هنگامى که تصمیم گرفتند، حق را پذیرا شوند ودر راه آن عاشقانه ایستادگى کنند وبه گفته مفسر بزرگ مرحوم طبرسى، «صبحگاهان کافر بودند وساحر، اما شامگاهان شهیدان نیکوکار راه حق»!
