روز قیامت صحنه هاى عجیبى دارد که بخشى از آن در آیات گذشته آمد ودر اینجا بخش دیگرى را خاطرنشان مى کند، وآن مسأله حسرت فوق العاده ظالمان از گذشته خویش است نخست مى فرماید: «و(به خاطر آور) روزى را که ظالم هر دو دست خویش را از شدت حسرت به دندان مى گزد، مى گوید: اى کاش با (رسول خدا(صلى الله علیه وآله)) راهى برگزیده بودم» (وَیَوْمَ یَعَضُّ الظّالِمُ عَلى یَدَیْهِ یَقُولُ یا لَیْتَنِى اتَّخِذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبیلاً).

این کار شاید به خاطر این باشد که این گونه اشخاص هنگامى که گذشته خویش را مى نگرند خود را مقصر مى دانند وتصمیم بر انتقام از خویشتن مى گیرند واین نوعى انتقام است تا بتوانند در سایه آن کمى آرامش یابند.

(آیه 28) در این آیه اضافه مى کند که این ظالم بیدادگر که در دنیایى از تأسف فرو رفته مى گوید: «اى واى بر من! کاش فلان شخص گمراه را دوست خود انتخاب نکرده بودم» (یا وَیْلَتى لَیْتَنى لَمْ اَتَّخِذْ فُلانًا خَلیلاً).

که تمام بدبختى من در ترک رابطه با پیامبر(صلى الله علیه وآله)وقبول رابطه با این دوست گمراه بود.

منظور از «فُلان» همان شخص است که او را به گمراهى کشانده: شیطان یا دوست بد یا خویشاوند گمراه.

(آیه 29) باز ادامه داده، مى گوید: «او مرا از یادآورى (حق) گمراه ساخت بعد از آن که (یاد حق) به سراغ من آمده بود»! (لَقَدْ اَضَلَّنى عَنِ الذِّکْرِ بَعْدَ اِذْ جاءَنى).

ودر پایان آیه مى گوید: «وشیطان همیشه خوارکننده انسان بوده است» (وَکانَ الشَّیطانُ لِلاِْنْسانِ خَذُولاً). چرا که انسان را به بیراهه ها ومناطق خطر مى کشاند وبعد او را سرگردان رها کرده وبه دنبال کار خود مى رود.

حقیقت خذلان این است که کسى دل به یارى دیگرى ببندد ولى او درست در لحظات حساس دست از کمک ویاریش بر دارد.

در حدیثى از امام جواد(صلى الله علیه وآله)مى خوانیم: «از همنشینى بدان بپرهیز که همچون شمشیر برهنه اند، ظاهرشان زیبا وآثارشان بسیار زشت است»!