(آیه 31) سرانجام دعاى لوط مستجاب شد، فرشتگانى که مأمور عذاب بودند قبل از آن که به سرزمین لوط(ع) براى انجام مأموریت خود بیایند به سرزمینى که ابراهیم(ع) در آن بود براى اداى رسالتى دیگر، یعنى بشارت ابراهیم(ع) به تولد فرزندان رفتند.
آیه مى گوید: «وهنگامى که فرستادگان ما (از فرشتگان) بشارت (تولد فرزند) براى ابراهیم آوردند، گفتند: ما اهل این شهر وآبادى را [وبه شهرهاى قوم لوط اشاره کردند] هلاک خواهیم کرد، چرا که اهل آن ستمگرند» (وَلَمّا جاءَتْ رُسُلُنا اِبْرهیمَ بِالْبُشْرى قالُوا اِنّا مُهْلِکُوا اَهْلِ هذِهِ الْقَرْیَةِ اِنَّ اَهْلَها کانُوا ظالِمینَ).
(آیه 32) هنگامى که ابراهیم این سخن را شنید نگران لوط پیامبر بزرگ خدا شد و«گفت: در این آبادى لوط است»! (قالَ اِنَّ فیها لُوطًا).
سرنوشت او چه خواهد شد؟!
اما فوراً در پاسخ او «گفتند: (نگران مباش) ما به کسانى که در آن هستند آگاه تریم» (قالُوا نَحْنُ اَعْلَمُ بِمَنْ فیها). ما هرگز تر وخشک را با هم نمى سوزانیم وبرنامه ما کاملا دقیق وحساب شده است.
وافزودند: «او وخانواده اش را نجات مى دهیم; جز همسرش که در میان قوم (گنهکار) باقى خواهد ماند»! (لَنُنَجِیَنَّهُ وَاَهْلَهُ اِلاَّ امْرَاَتَهُ کانَتْ مِنَ الْغابِرینَ).
(آیه 33) گفتگوى فرشتگان با ابراهیم در اینجا پایان گرفت وآنها روانه دیار لوط(ع) شدند.
قرآن مى گوید: «هنگامى که فرستادگان ما نزد لوط آمدند از دیدن آنها بدحال ودلتنگ شد» (وَلَمّا اَنْ جاءَتْ رُسُلُنا لُوطًا سىءَ بِهِمْ وَضاقَ بِهِمْ ذَرْعًا).
آنها به صورت جوانانى خوش قیافه بودند، وآمدن چنین میهمانانى در چنان محیط آلوده اى، ممکن بود براى لوط موجب دردسر واحتمالا آبروریزى نزد میهمانان شود.
ولى میهمانان که ناراحتى او را درک کردند به زودى خود را معرفى نموده واو را از نگرانى بیرون آوردند: «گفتند: نترس، وغمگین مباش (کارى از این بى شرمان ساخته نیست وبه زودى همگى نابود خواهند شد) ما تو وخانوده ات را نجات خواهیم داد، جز همسرت که در میان قوم باقى مى ماند» وهلاک مى شود (وَقالُوا لاتَخَفْ وَلا تَحْزَنْ اِنّا مُنَجُّوکَ وَاَهْلَکَ اِلاَّ امْرَأَتَکَ کانَتْ مِنَ الْغابِرینَ).
(آیه 34) بعد براى این که سرنوشت این گروه آلوده به ننگ را در برنامه مأموریت خود روشنتر سازند افزودند: «ما بر اهل این شهر وآبادى عذابى از آسمان به خاطر فسق وگناهشان فرو خواهیم ریخت»! (اِنّا مُنْزِلُونَ عَلى اَهْلِ هذِهِ الْقَرْیَةِ رِجْزًا مِنَ السَّماءِ بِما کانُوا یَفْسُقُونَ).
(آیه 35) در اینجا چگونگى عذاب دردناک آنها توضیح داده نشده، همین اندازه مى فرماید: «ما از آن آبادیها (از ویرانه هاى درهم ریخته وشهرهاى بلا دیده ونابود شده) آنها درس عبرت ونشانه روشنى براى کسانى که اندیشه مى کنند باقى گذاردیم» (وَلَقَدْ تَرَکْنا مِنْها آیَةً بَیِّنَةً لِقَوْم یَعْقِلُونَ).
ولى در آیه 84 سوره اعراف وهمچنین آیه 82 سوره هود آمده است که نخست زلزله شدیدى شهرهاى آنها را بکلى زیرورو کرد وسپس بارانى از سنگهاى آسمانى بر آنها فروریخت.
