در این آیه روى سخن را به پیامبر کرده، مى فرماید: «ما قرآن را بر تو نازل نکردیم که خود را به زحمت بیفکنى» (ما اَنْزَلْنا عَلَیْکَ الْقُرْآنَ لِتَشْقى).
درست است که عبادت از بهترین کارهاست، ولى هر کار حسابى دارد، نباید آن قدر برخود تحمیل کنى که پاهایت متورم گردد ونیرویت براى تبلیغ وجهاد کم شود.
(آیه 3) در این آیه هدف نزول قرآن را چنین شرح مى دهد: ما قرآن را «جز براى یادآورى کسانى که از خدا مى ترسند» نازل نکردیم (اِلاّ تَذْکِرَةً لِمَنْ یَخْشى).
تعبیر «مَنْ یَخْشى» نشان مى دهد تا یک نوع احساس مسؤولیت (خشیت وترس) در آدمى نباشد، پذیراى حقایق نخواهد شد.
(آیه 4) سپس به معرفى خداوندى که «نازل کننده قرآن» است مى پردازد، تا از طریق شناخت او، عظمت قرآن آشکارتر شود، مى گوید: «این قرآن از سوى کسى نازل شده که خالق زمین وآسمانهاى بلند وبرافراشته است» (تَنْزیلاً مِمَّنْ خَلَقَ الاَْرْضَ وَالسَّمواتِ الْعُلى).
در حقیقت این توصیف، اشاره به ابتدا وانتهاى نزول قرآن مى کند، انتهاى آن زمین وابتدایش آسمانهاست.
(آیه 5) باز به معرفى پروردگار نازل کننده قرآن ادامه داده، مى گوید: او خداوندى است «رحمان که فیض رحمتش همه جا را فرا گرفته، وبر عرش مسلط است» (اَلرَّحْمنُ عَلَى الْعَرْشِ اسْتَوى).
جمله فوق کنایه از تسلط پروردگار واحاطه کامل او نسبت به جهان هستى ونفوذ امر وفرمان وتدبیرش در سراسر عالم است.
(آیه 6) به دنبال «حاکمیت» خدا بر عالم هستى از «مالکیت» او سخن مى گوید: «از آنِ اوست آنچه در آسمانها، وآنچه در زمین، وآنچه میان این دو، وآنچه در زیر خاک (پنهان)» است (لَهُ ما فِى السَّمواتِ وَما فِى الاَْرْضِ وَما بَیْنَهُما وَما تَحْتَ الثَّرى).
(آیه 7) در این آیه به چهارمین رکن یعنى «عالمیت» او اشاره کرده، مى گوید: او آن قدر احاطه علمى دارد که «اگر سخن آشکارا بگویى (یا مخفى کنى) او اسرار ـوحتى پنهان تر از آنـ را نیز مى داند» (وَاِنْ تَجْهَرْ بِالْقَوْلِ فَاِنَّهُ یَعْلَمُ السِّرَّ وَاَخْفى).
(آیه 8) از مجموع آیات فوق شناخت اجمالى نسبت به نازل کننده قرآن در ابعاد چهارگانه «خلقت» و«حکومت» و«مالکیت» و«علم» حاصل مى گردد.
وشاید به همین جهت است که در این آیه مى گوید: «او الله است همان خداوندى که معبودى جز او نیست براى او نامها وصفات نیک است» (اَللهُ لا اِلهَ اِلاّ هُوَ لَهُ الاَْسْماءُ الْحُسْنى).
«اسماءالحسنى» به معنى نامهاى نیک است وبدیهى است که همه نامهاى پروردگار نیک است ولى از آنجا که در میان اسماء وصفات خدا بعضى داراى اهمیت بیشترى است، به عنوان «اسماء حسنى» نامیده شده است.
