(آیه 89) در این آیه وآیه بعد گوشه اى از سرگذشت دو شخصیت دیگر از پیامبران بزرگ الهى «زکریا» و«یحیى» را بیان مى کند.
نخست مى گوید: «زکریّا را به خاطر بیاور هنگامى که پروردگارش را خواند وعرضه داشت: پروردگارا! مرا تنها مگذار، وتو بهترین وارثان هستى» (وَزَکَرِیّا اِذْ نادى رَبَّهُ رَبِّ لا تَذَرْنى فَرْدًا وَاَنْتَ خَیْرُ الْوارِثینَ).
سالها بر عمر زکریا گذشت، وبرف پیرى بر سرش نشست، اما هنوز فرزندى نداشت، واز سوى دیگر همسرى عقیم ونازا داشت.
او در آرزوى فرزندى بود که بتواند برنامه هاى الهى او را تعقیب کند; در این هنگام با تمام قلب به درگاه خدا روى آورد وتقاضاى فرزند صالح وبرومندى کرد.
(آیه 90) خداوند این دعاى خالص وسرشار از عشق به حقیقت را اجابت کرد، وخواسته او را تحقق بخشید آن چنان که مى فرماید: «پس ما دعاى او را اجابت کردیم ویحیى را به او بخشیدیم» (فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَوَهَبْنا لَهُ یَحْیى).
وبراى رسیدن به این مقصود «همسر نازاى او را اصلاح (وقادر به آوردن فرزند) کردیم» (وَاَصْلَحْنا لَهُ زَوْجَهُ).
سپس اشاره به سه قسمت از صفات برجسته این خانواده کرده چنین مى گوید: «آنها در انجام کارهاى خیر، سرعت مى کردند» (اِنَّهُمْ کانُوا یُسارِعُونَ فِى الْخَیْراتِ).
«وآنها به خاطر عشق به طاعت ووحشت از گناه در همه حال ما را مى خواندند» (وَیَدْعُونَنا رَغَبًا وَرَهَبًا).
«وآنها همواره در برابر ما خشوع داشتند» خضوعى آمیخته با ادب واحترام وترس آمیخته با احساس مسؤولیت (وَکانُوا لَنا خاشِعینَ).
ذکر این صفات سه گانه ممکن است اشاره به این باشد که آنها به هنگام رسیدن به نعمت گرفتار غفلتها وغرورهایى که دامن افراد کم ظرفیت وضعیف الایمان را به هنگام وصول به نعمت مى گیرد نمى شدند.
