(آیه 117) از آنجا که در آیات گذشته سخن از مسأله «معاد» بود در این آیه اشاره به توحید ونفى هرگونه شرک کرده وبحث «مبدء ومعاد» را به این وسیله تکمیل کرده، مى فرماید: «وهر کس با خدا معبود دیگرى را بخواند ـومسلماً هیچ دلیلى بر آن نخواهد داشتـ حساب او نزد پروردگارش خواهد بود» (وَمَنْ یَدْعُ مَعَ اللهِ اِلهًا آخَرَ لا بُرْهانَ لَهُ بِه فَاِنَّما حِسابُهُ عِنْدَ رَبِّه).
آرى! مشرکان معاد را با آن دلائل روشن انکار مى کنند اما شرک را با نداشتن هیچ گونه دلیل پذیرا مى شوند.
ودر پایان آیه مى فرماید: «یقیناً کافران رستگار نخواهند شد» (اِنَّهُ لا یُفْلِحُ الْکافِرُونَ).
چه جالب است که این سوره با «قَدْ اَفْلَحَ الْمُؤْمِنُون» آغاز شد وبا «لا یُفْلِحُ الْکافِرُونَ» بحثهایش به پایان مى رسد، واین است دورنماى زندگى مؤمنان وکافران از آغاز تا انجام.
(آیه 118) در آخرین آیه این سوره شریفه به عنوان یک نتیجه گیرى کلى روى سخن را به پیامبر گرامى(صلى الله علیه وآله)کرده، مى گوید: «بگو پروردگارا! مرا ببخش، ومشمول رحمت خود قرار ده وتو بهترین رحم کنندگانى» (وَقُلْ رَبِّ اغْفِرْ وَارْحَمْ وَاَنْتَ خَیْرُ الرّاحِمینَ).
اکنون که گروهى در بیراهه شرک سرگردانند وجمعى گرفتار ظلم وستم،تو خود را به خدا بسپار ودر پناه لطف ورحمت او قرار ده واز او آمرزش وغفران بطلب.
«پایان سوره مؤمنون»
