(آیه 17) بدون شک پیامبران براى اثبات ارتباط خود با خدا نیاز به معجزه دارند وگرنه هرکس مى تواند ادعاى پیامبرى کند.
موسى(ع) پس از دریافت فرمان نبوت باید سند آن را هم دریافت دارد، لذا در همان شب پرخاطره، موسى(ع) دو معجزه بزرگ از خدا دریافت داشت.
قرآن این ماجرا را چنین بیان مى کند: «وچه چیز در دست راست توست اى موسى»؟ (وَما تِلْکَ بِیَمینِکَ یا مُوسى).
(آیه 18) موسى در پاسخ «گفت: این (قطعه چوب) عصاى من است» (قالَ هِىَ عَصاىَ).
واز آنجا که مایل بود سخنش را با محبوب خود که براى نخستین بار در را به روى او گشوده است ادامه دهد، ونیز از آنجا که شاید فکر مى کرد تنها گفتن این عصاى من است کافى نباشد، بلکه منظور بازگو کردن آثار وفواید آن است، اضافه کرد: «من بر آن تکیه مى کنم» (اَتَوَکَّؤُا عَلَیْها).
«وبرگ درختان را با آن براى گوسفندانم فرو مى ریزم» (وَاَهُشُّ بِها عَلى غَنَمى). «علاوه بر این فواید ونیازهاى دیگرى نیز در آن دارم» (وَلِىَ فیها مَــارِبُ اُخْرى).
موسى در تعجب عمیقى فرو رفته بود، این چه سؤالى است ومن چه جوابى دارم مى گویم.
(آیه 19) ناگهان «به او فرمان داد: اى موسى عصایت را بیفکن»! (قالَ اَلْقِها یا مُوسى).
(آیه 20) «موسى فوراً (وبدون فوت وقت) عصا را افکند، ناگهان مار عظیمى شد وشروع به حرکت کرد» (فَاَلْقیها فَاِذا هِىَ حَیَّةٌ تَسْعى).
(آیه 21) در اینجا «به موسى فرمود: آن را بگیر، ونترس، ما آن را به همان صورت نخستین باز مى گردانیم»! (قالَ خُذْها وَلا تَخَفْ سَنُعیدُها سیرَتَهَا الاُْولى).
(آیه 22) سپس به دومین معجزه مهم موسى اشاره کرده به او دستور مى دهد: «ودستت را به گریبانت ببر، تا سفید وبى عیب بیرون آید، این نشانه دیگرى (از سوى خداوند) است» (وَاضْمُمْ یَدَکَ اِلى جَناحِکَ تَخْرُجْ بَیْضاءَ مِنْ غَیْرِ سُوء آیَةً اُخْرى).
(آیه 23) در این آیه به عنوان یک نتیجه گیرى از آنچه در آیات قبل بیان شد مى فرماید: ما اینها را در اختیار تو قرار دادیم «تا آیات بزرگ خود را به تو نشان دهیم» (لِنُرِیَکَ مِنْ آیاتِنَا الْکُبْرى).
منظور از «آیات کبرى» همان دو معجزه مهمّى است که در بالا آمد.
