(آیه 9) از آنجا که تعبیر به «اجل مسمى» بیانگر این حقیقت است که به هرحال زندگى این جهان دوام وبقایى ندارد واین هشدارى است به همه دنیاپرستان، در این آیه مى فرماید: «آیا در زمین گردش نکردند تا بنگرند عاقبت کسانى که قبل از آنها بودند» به کجا کشیده شد (اَوَلَمْ یَسیرُوا فِى الاَْرْضِ فَیَنْظُرُوا کَیْفَ کانَ عاقِبَةُ الَّذینَ مِنْ قَبْلِهِمْ).
«آنها نیرومندتر از اینان بودند وزمین را (براى زراعت وآبادى) بیش از اینان دگرگون ساختند وآباد کردند» (کانُوا اَشَدَّ مِنْهُمْ قُوَّةً وَاَثارُوا الاَْرْضَ وَعَمَرُوها اَکْثَرَ مِمّا عَمَرُوها).
«وپیامبرانشان با دلایل آشکار به سراغشان آمدند» (وَجاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَیِّناتِ). اما آنها خیره سرى کردند، ودر برابر حق تسلیم نشدند وکیفر خود را دیدند.
«خداوند هرگز به آنان ستم نکرد، آنها به خودشان ستم مى کردند»! (فَما کانَ اللهُ لِیَظْلِمَهُمْ وَلکِنْ کانُوا اَنْفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ).
(آیه 10) این آیه آخرین مرحله کفر آنها را بیان کرده، مى گوید: «سپس سرانجام کسانى که اعمال بد انجام دادند به جایى رسید که آیات خدا را تکذیب کردند، و(از آن بدتر) به استهزا ومسخره کردن آن برخاستند» (ثُمَّ کانَ عاقِبَةَ الَّذینَ اَساؤُا السُّؤاى اَنْ کَذَّبُوا بِایاتِ اللهِ وَکانُوا بِها یَسْتَهْزِؤُنَ).
آرى! گناه وآلودگى همچون بیمارى خوره به جان انسان مى افتد، وروح ایمان را مى خورد واز بین مى برد، وکار به جایى مى رسد که سر از تکذیب آیات الهى در مى آورد وبه مرحله اى مى رسد که دیگر هیچ وعظ واندرز وانذارى مؤثر نیست وجز تازیانه عذاب دردناک الهى راهى باقى نمى ماند!
