(آیه 192) بعد از بیان هفت داستان از ماجراى انبیاى پیشین ودرسهاى عبرت انگیزى که در تاریخ آنها نهفته بود بار دیگر قرآن به همان بحثى باز مى گردد که سوره با آن آغاز شده بود، بحث عظمت قرآن وحقانیت این کلام مبین الهى، مى گوید: «این از سوى پروردگار عالمیان نازل شده است» (وَاِنَّهُ لَتَنْزیلُ رَبِّ الْعالَمینَ).
(آیه 193) لذا اضافه مى کند: «آن را روح الامین (از سوى خداوند ) نازل کرده است» (نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الاَْمینُ).
اگر آن فرشته وحى آن را از سوى خداوند نیاورده بود، این چنین درخشان وپاک وخالى از آلودگى به خرافات واباطیل نبود.
(آیه 194) آرى این روح الامین قرآن را «بر قلب تو (از سوى پروردگار نازل کرد) تا از انذارکنندگان باشى» (عَلى قَلْبِکَ لِتَکُونَ مِنَ الْمُنْذِرینَ).
هدف بیان تاریخ گذشتگان به عنوان سرگرمى وداستانسرایى نبوده هدف ایجاد احساس مسؤولیت وبیدارى است، هدف تربیت وانسانسازى است.
(آیه 195) وبراى این که جاى هیچ گونه عذر وبهانه اى براى کسى باقى نماند آن را «به زبان عربى آشکار» نازل کرد (بِلِسان عَرَبِىٍّ مُبین).
البته هدف تکیه روى زبان عرب نیست، بلکه روى صراحت قرآن وروشنایى مفاهیم آن است.
(آیه 196) سپس به یکى دیگر از دلائل حقانیت قرآن اشاره کرده، مى گوید: «وصف این کتاب در کتب پیشینیان نیز آمده است» واز ظهور آن در آینده بشارت داده اند (وَاِنَّهُ لَفى زُبُرِ الاَْوَّلینَ).
(آیه 197) لذا قرآن در اینجا اضافه مى کند: «آیا همین نشانه براى آنها کافى نیست که علماى بنى اسرائیل به خوبى از آن آگاهند»؟! (اَوَلَمْ یَکُنْ لَهُمْ آیَةً اَنْ یَعْلَمَهُ عُلَمؤُا بَنى اِسْرائیلَ).
روشن است در محیطى که آن همه دانشمندان بنى اسرائیل وجود داشتند وبا مشرکان کاملا محشور بودند ممکن نبود چنین سخنى را قرآن به گزاف در باره خودش بگوید، چرا که فوراً از هر سو بانگ انکار برمى خاست، این خود نشان مى دهد که در محیط نزول آیات به قدرى این مسأله روشن بوده که جاى انکار نداشته است.
