از آنجا که در آیات گذشته سخن از بهانه هایى بود که مشرکان براى عدم تسلیم در مقابل حقایق قرآن مطرح مى کردند، در اینجا از دلهاى آماده اى سخن مى گوید که با شنیدن این آیات، حق را پیدا کرده وبه آن سخت وفادار ماندند، واز جان ودل تسلیم آن شدند، در حالى که قلبهاى تاریک جاهلان متعصب کمترین اثرى از خود نشان نداد!
مى فرماید: «وما آیات قرآن را یکى بعد از دیگرى براى آنها آوردیم شاید متذکر شوند» (وَلَقَدْ وَصَّلْنا لَهُمُ الْقَوْلَ لَعَلَّهُمْ یَتَذَکَّرُونَ).
(آیه 52) ولى «کسانى که قبلا کتاب آسمانى به آنها داده ایم (از یهود ونصارى) به آن [=قرآن] ایمان مى آورند» (اَلَّذینَ آتَیْناهُمُ الْکِتابَ مِنْ قَبْلِه هُمْ بِه یُؤْمِنُونَ). چرا که آن را هماهنگ با نشانه هایى مى بینند که در کتب آسمانى خود یافته اند.
(آیه 53) سپس مى افزاید: «وهنگامى که (این آیات) بر آنها خوانده مى شود مى گویند: به آن ایمان آوردیم، اینها مسلماً حق است، واز سوى پروردگار ما است» (وَاِذْا یُتْلى عَلَیْهِمْ قالُوا آمَنّا بِه اِنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّنا).
سپس اضافه مى کند: نه تنها امروز تسلیم سخنان پروردگاریم که ما پیش از این هم مسلمان بودیم» (اِنّا کُنّا مِنْ قَبْلِه مُسْلِمینَ).
(آیه 54) سپس قرآن به پاداش عظیم این گروه تقلیدشکن وحق طلب پرداخته چنین مى گوید: «آنها کسانى هستند که اجر وپاداششان را به خاطر صبر وشکیبائیشان دو بار دریافت مى دارند»! (اُولئِکَ یُؤْتَوْنَ اَجْرَهُمْ مَرَّتَیْنِ بِما صَبَرُوا).
یک بار به خاطر ایمان به کتاب آسمانى خودشان که به راستى نسبت به آن وفادار وپایبند بودند، ویک بار هم به خاطر ایمان آوردن به پیامبر اسلام، پیامبر موعودى که کتب پیشین از او خبر داده بود.
سپس به یک رشته از اعمال صالح آنها که هر یک از دیگرى ارزنده تر است اشاره مى کند این اعمال عبارتند از «دفع سیئات بهوسیله حسنات» «انفاق از نعمتهاى الهى» و«برخورد بزرگوارانه با جاهلان» که به انضمام «صبر وشکیبایى» که در جمله قبل آمد، چهار صفت ممتاز مى شود.
نخست مى گوید: «آنها بهوسیله نیکیها، بدیها را دفع مى کنند» (وَیَدْرَؤُنَ بِالْحَسَنَةِ السَّیِّئَةَ).
دیگر این که: «از آنچه به آنان روزى داده ایم انفاق مى کنند» (وَمِمّا رَزَقْناهُمْ یُنْفِقُونَ).
نه تنها از اموال وثروتشان که از علم ودانش ونیروى فکرى وجسمى ووجاهت اجتماعیشان که همه مواهب وروزیهاى الهى است در راه نیازمندان مى بخشد.
(آیه 55) وبالاخره آخرین امتیاز عملى آنان این است که: «هرگاه سخن لغو وبیهوده اى را بشنوند از آن روى مى گردانند» (وَاِذا سَمِعُوا اللَّغْوَ اَعْرَضُوا عَنْهُ).
هرگز «لغو» را با «لغو» پاسخ نمى گویند، وجهل را با جهل جواب نمى دهند، بلکه به بیهوده گویان «مى گویند: اعمال ما از آنِ ماست واعمال شما از آن خودتان»! (وَقالُوا لَنا اَعْمالُنا وَلَکُمْ اَعْمالُکُمْ).
سپس مى افزاید: آنها با جاهلان بیهوده گو وکسانى که با سخنان موذیانهسعى مى کنند اعصاب افراد با ایمان ونیکوکار را در هم بریزند، وداع مى گویند وگفتارشان این است: «سلام بر شما ما طالب جاهلان نیستیم»! (سَلامٌ عَلَیْکُمْ لانَبْتَغِى الْجاهِلینَ).
ما نه اهل زشت گویى وجهل وفسادیم، ونه خواهان آن، ما خواهان دانشمندان روشن ضمیر وعلماى عامل ومؤمنان راستین هستیم.
آرى! این بزرگوارانند که مى توانند رسالت ایمان را در خود پذیرا شوند ودر برابر انواع ناملایمات براى رسیدن به سر منزل ایمان مقاومت به خرج دهند.
