(آیه 1) باز در آغاز این سوره به «حروف مقطّعه» قرآن برخورد مى کنیم «طا، سین» (طس).
با توجه به این که بلافاصله بعد از آن از عظمت قرآن سخن مى گوید به نظر مى رسد که یکى از اسرار آن این باشد که این کتاب بزرگ وآیات مبین از حروف ساده الفبا تشکیل یافته، وزیبنده ستایش، آن آفریدگارى است که چنین اثر بدیعى را از چنان مواد ساده اى به وجود آورده.
سپس مى افزاید: «این آیات قرآن وکتاب مبین است» (تِلْکَ آیاتُ الْقُرْآنِ وَکِتاب مُبین).
(آیه 2) در این آیه دو توصیف دیگر براى قرآن بیان شده: قرآنى که «مایه هدایت، ووسیله بشارت براى مؤمنان است» (هُدًى وَبُشْرى لِلْمُؤْمِنینَ).
چرا که تا مرحله اى از تقوا وتسلیم وایمان به واقعیتها در دل انسان نباشد به دنبال حق نمى رود.
(آیه 3) «همان کسانى که نماز را بر پا مى دارند وزکات را ادا مى کنندوبه آخرت یقین دارند» (اَلَّذینَ یُقیمُونَ الصَّلوةَ وَیَؤْتُونَ الزَّکوةَ وَبِالاْخِرَةِهُمْ یُوقِنُونَ).
وبه این ترتیب هم اعتقاد آنها به مبدأ ومعاد محکم است، وهم پیوندشان با خدا وخلق. بنابراین اوصاف فوق اشاره اى به اعتقاد کامل وبرنامه عملىجامع آنهاست.
(آیه 4) سپس به بیان حال گروهى که در نقطه مقابل مؤمنان قرار دارند پرداخته ویکى از خطرناکترین حالاتشان را چنین بازگو مى کند: «کسانى که ایمان به آخرت ندارند اعمال سوئشان را براى آنها زینت مى دهیم پس در طریق زندگى حیران وسرگردان مى شوند» (اِنَّ الَّذینَ لا یُؤْمِنُونَ بِالاْخِرَةِ زَیَّنّا لَهُمْ اَعْمالَهُمْ فَهُمْ یَعْمَهُونَ).
آلودگى در نظر آنها پاکى، زشتیها نزد آنها زیبا، پستیها افتخار، وبدبختیها وسیه روزیها سعادت وپیروزى محسوب مى شود.
این دگرگونى ارزشها، وبه هم ریختن معیارها در نظر انسان، که نتیجه اش سرگردان شدن در بیراهه هاى زندگى است از بدترین حالاتى مى باشد که به یک انسان دست مى دهد.
(آیه 5) سپس به نتیجه «تزیین اعمال» پرداخته وسرانجام کار چنین کسانى را این گونه بیان مى کند: «آنها کسانى هستند که عذابى بد (وشدید ودردناک) دارند» (اُولئِکَ الَّذینَ لَهُمْ سُوءُ الْعَذابِ).
در دنیا سرگردان ومأیوس وپریشان خواهند بود، ودر آخرت گرفتار مجازاتى هولناک.
«وآنها در آخرت زیانکارترین مردمند» (وَهُمْ فِى الاْخِرَةِ هُمُ الاَْخْسَرُونَ).
چه زیانى از این بالاتر که انسان اعمال زشتش را زیبا ببیند وتمام نیروىخود را براى آن به کار گیرد، اما سرانجام ببیند جز بدبختى وسیه روزى به بار نیاورده است.
(آیه 6) ودر این آیه به عنوان تکمیلى بر اشارات گذشته در زمینه عظمت محتواى قرآن، ومقدمه اى براى داستانهاى انبیا که بلافاصله بعد از آن شروع مى شود مى فرماید: «بطور مسلم این قرآن از سوى حکیم دانایى بر تو القا مى شود» (وَاِنَّکَ لَتُلَقَّى الْقُرْآنَ مِنْ لَدُنْ حَکیم عَلیم).
گرچه «حکیم» و«علیم» هر دو اشاره به دانایى پروردگار است، ولى «علیم» از آگاهى بى پایان خدا خبر مى دهد، و«حکیم» از حساب وهدفى که در ایجاد این عالم ونازل کردن قرآن به کار رفته است.
