(آیه 104) در آیه قبل خواندیم، مؤمنان راستین از «فَزَع اکبر» (وحشت بزرگ) غمگین نمى شوند; این آیه توصیفى از آن روز وحشت انگیز کرده است، ودر حقیقت علت عظمت این وحشت را مجسم مى سازد، مى گوید: این امر «روزى، تحقق مى یابد که ما آسمان را در هم مى پیچیم همان گونه که طومار نامه ها درهم پیچیده مى شود»! (یَوْمَ نَطْوِى السَّماءَ کَطَىِّ السِّجِلِّ لِلْکُتُبِ).

در این آیه تشبیه لطیفى نسبت به درنوردیدن طومار عالم هستى در پایان دنیا شده است، در حال حاضر این طومار گشوده شده وتمام نقوش وخطوط آن خوانده مى شود وهر یک در جایى قرار دارد، اما هنگامى که فرمان رستاخیز فرا رسد، این طومار عظیم با تمام خطوط ونقوشش، در هم پیچیده خواهد شد.

سپس اضافه مى کند: «همان گونه که ما در آغاز آن را ایجاد کردیم باز هم بر مى گردانیم» واین کار مشکل وسختى در برابر قدرت عظیم ما نیست (کَما بَدَأْنا اَوَّلَ خَلْق نُعیدُهُ).

ودر پایان آیه مى فرماید: «این وعده اى است که ما داده ایم وقطعاً آن را انجام خواهیم داد» (وَعْدًا عَلَیْنا اِنّا کُنّا فاعِلینَ).

از بعضى روایات استفاده مى شود که منظور از بازگشت خلق به صورت اول آن است که انسانها بار دیگر پا برهنه وعریان ـآن گونه که در آغاز آفرینش بودندـ باز مى گردند واین یکى از چهره هاى بازگشت آفرینش به صورت نخست است.