با توجه به این که در آیات گذشته سخن از توحید وشرک ومعبودهاى پندارى مشرکان در میان بود، وبا توجه به این که جمعى از مردم، فرشتگان یا بعضى از پیامبران را براى عبادت برگزیدند، قرآن در این آیه مى گوید: همه رسولان الهى، بندگان سر بر فرمان او هستند «خداوند از فرشتگان، رسولانى بر مى گزیند وهمچنین از انسانها» (اَللهُ یَصْطَفى مِنَ الْمَلائِکَةِ رُسُلاً وَمِنَ النّاسِ). از فرشتگان رسولانى همچون جبرئیل، واز انسانها فرستادگانى همچون پیامبران بزرگ الهى، ودر پایان آیه اضافه مى کند: «خداوند شنوا وبیناست» (اِنَّ اللهَ سَمیعٌ بَصیرٌ).
یعنى چنان نیست که خداوند مانند انسانها از کار رسولانش در غیابشان بى خبر باشد، بلکه در هر لحظه از وضع آنها باخبر است.
(آیه 76) سپس اشاره به مسؤولیت در ابلاغ رسالت از یک سو ومراقبتهاى الهى نسبت به آنها از سوى دیگر کرده، مى گوید: «خداوند آنچه را در پیش روى آنها وآنچه پشتِ سر آنهاست مى داند» (یَعْلَمُ ما بَیْنَ اَیْدیهِمْ وَما خَلْفَهُمْ).
هم از آینده آنها آگاه است وهم از گذشته وآنچه را پشت سر نهاده اند.
«وهمه کارها به خدا باز مى گردد» وهمه در برابر او مسؤولند (وَاِلَى اللهِ تُرْجَعُ الاُْمُورُ).
تا مردم بدانند فرشتگان وپیامبران الهى نیز بندگانى هستند سر بر فرمان خدا، وداراى مسؤولیت در پیشگاه او، واز خود چیزى ندارند جز آنچه خدا به آنها داده است، نه این که معبودان وخدایانى باشند در برابر الله.
