(آیه 6) از آنجا که در آیات گذشته سخن از رسالت ورهبرى پیامبر(صلى الله علیه وآله)بود، در این آیه به یکى از مهمترین شرایط رهبرى که همان دلسوزى نسبت به امت است اشاره کرده، مى گوید: «گویى مى خواهى به خاطر اعمال آنان خود را از غم واندوه هلاک کنى اگر به این گفتار ایمان نیاورند» (فَلَعَلَّکَ باخِعٌ نَفْسَکَ عَلى آثارِهِمْ اِنْ لَمْ یُؤْمِنُوا بِهذَا الْحَدیثِ اَسَفًا).
(آیه 7) این آیه ترسیمى از وضع این جهان به عنوان یک میدان آزمایش براى انسانها، وتوضیحى براى خط سیر انسان در این مسیر است.
نخست مى گوید: «ما آنچه را روى زمین است زینت آن قرار دادیم» (اِنّا جَعَلْنا ما عَلَى الاَْرْضِ زینَةً لَها).
جهانى پر زرق وبرق ساختیم که هر گوشه اى از آن دل را مى برد، دیدگان را به خود مشغول مى دارد، وانگیزه هاى مختلف را در درون آدمى بیدار مى کند، تا در کشاکش این انگیزه ها ودرخشش این زرق وبرقها وچهره هاى دل انگیز ودلربا، انسان بر کرسى آزمایش قرار گیرد ومیزان قدرت ایمان ونیروى اراده ومعنویت وفضیلت خود را به نمایش بگذارد.
لذا بلافاصله اضافه مى کند: «تا آنها را بیازماییم کدامینشان بهتر عمل مى کنند»؟ (لِنَبْلُوَهُمْ اَیُّهُمْ اَحْسَنُ عَمَلاً).
این هشدارى است به همه انسانها وهمه مسلمانها که در این میدان آزمایش الهى فریب زرقوبرقها وکثرت عمل را نخورند بلکه بیشتر به حسن عمل بیندیشند.
(آیه 8) سپس مى گوید: ولى این زرقوبرقها پایدارنیست «وما (سرانجام) قشر روى زمین راخاک بى گیاهى قرارمى دهیم»! (وَاِنّالَجاعِلُونَ ما عَلَیْهاصَعیدًا جُرُزًا).
آرى! این منظره زیبا که در فصل بهار در دامان صحرا وکوهسار مى بینیم به همین حال باقى نمى ماند، فصل خزان فرا مى رسد برگها پژمرده مى شوند، شاخه ها عریان مى شوند، وآواى حیات به خاموشى مى گراید.
زندگى پرزرق وبرق انسانها نیز همین گونه است. این نعمتهاى گوناگون، این پستهاومقامها ومانند آن نیز جاودانى نیستند، روزى فرا مى رسد که به جز یک قبرستان خشک وخاموش از این جامعه ها چیزى باقى نمى ماند واین درس عبرت بزرگى است.
