(آیه 45) در آیات گذشته سخن از ناپایدارى نعمتهاى جهان ماده بود، واز آنجا که درک این واقعیت براى یک عمر طولانى به مدت شصت یا هشتاد سال براى افراد عادى کار آسانى نیست، قرآن در ضمن یک مثال بسیار زنده وگویا این صحنه را کاملا مجسم مى کند، تا غافلان مغرور با مشاهده آن ـ که در عمرشان بارها وبارها تکرار شده ومى شود ـ از این غرور وغفلت بیدار شوند، مى گوید: اى پیامبر! «زندگى دنیا را براى آنان به آبى تشبیه کن که از آسمان فرو مى فرستیم» (وَاضْرِبْ لَهُمْ مَثَلَ الْحَیوةِ الدُّنْیا کَماء اَنْزَلْناهُ مِنَ السَّماءِ).

این قطره هاى حیات بخش بر کوه وصحرا مى ریزد «وبه وسیله آن گیاهان زمین (سرسبز مى شود و) درهم فرو مى رود» (فَاخْتَلَطَ بِه نَباتُ الاَْرْضِ).

پوست سخت وپرمقاومت دانه در برابر نرمش باران نرم مى شود، وبه جوانه گیاه اجازه عبور مى دهد، سرانجام جوانه نورس از دل خاک سر بر مى دارد. آفتاب مى درخشد نسیم مىوزد، مواد غذایى زمین کمک مى کند، واین جوانه نورس با نیرو گرفتن از همه این عوامل حیات به رشد ونموّ خود ادامه مى دهند آن چنانکه بعد از مدت کوتاهى گیاهان زمین سر بر سرهم مى گذارند ودر هم فرو مى روند.

صفحه کوه و صحرا یک پارچه جنبش وحیات مى شود، شکوفه ها وگلها ومیوه ها یکى بعد از دیگرى زینت بخش شاخه ها مى شوند، گویى همه مى خندند، فریاد شادى مى کشند، به وجد ورقص در آمده اند.

ولى این صحنه دل انگیز دیرى نمى پاید، بادهاى خزان شروع مى شود وگرد وغبار مرگ بر سر آنها مى پاشد هوا به سردى مى گراید، آبها کم مى شود «وبعد از مدتى (آن گیاه خرم وسرسبز) مى خشکد» (فَاَصْبَحَ هَثیًما).

آن برگهایى که در فصل بهار آن چنان شاخه ها را چسبیده بودند که قدرت هیچ توفانى نمى توانست آنها را جدا کند آن قدر سست وبى جان مى شوند که «بادها آن را به هر سو پراکنده مى کند» (تَذْرُوهُ الرِّیاحُ).

«آرى خداوند بر هر چیزى توانا بوده وهست» (وَکانَ اللهُ عَلى کُلِّ شَىْء مُقْتَدِرًا).

(آیه 46) این آیه موقعیت مال وثروت ونیروى انسانى را که دو رکن اصلى حیات دنیاست در این میان مشخص کرده، مى گوید: «اموال وفرزندان زینت حیات دنیا هستند» (اَلْمالُ وَالْبَنُونُ زینَةُ الْحَیوةِ الدُّنْیا).

شکوفه ها وگلهایى مى باشند که بر شاخه هاى این درخت آشکار مى شوند، زود گذرند، کم دوامند واگر از طریق قرار گرفتن در مسیر «الله» رنگ جاودانگى نگیرند بسیار بى اعتبارند.

در حقیقت در این آیه انگشت روى دو قسمت از مهمترین سرمایه هاى زندگى دنیا گذارده شده است که بقیّه به آن وابسته است، «نیروى اقتصادى» و«نیروى انسانى».

سپس اضافه مى کند: «باقیات صالحات (یعنى ارزشهاى پایدار وشایسته) نزد پروردگارت ثوابش بهتر وامیدبخش تر است» (وَالْباقِیاتُ الصّالِحاتُ خَیْرٌ عِنْدَ رَبِّکَ ثَوابًا وَخَیْرٌ اَمَلاً).

مفهوم «باقیات صالحات» آن چنان وسیع وگسترده است که هر فکر وایده وگفتار وکردار صالح وشایسته اى که طبعاً باقى مى ماند واثرات وبرکاتش در اختیار افراد وجوامع قرار مى گیرد شامل مى شود.