(آیه 28) بعد از بیان گوشه اى از ماجراى ابراهیم(ع) به سراغ ذکر بخشى از سرگذشت پیامبر هم عصرش لوط(ع) پرداخته، مى فرماید: «ولوط را فرستادیم (به خاطر بیاور) هنگامى که به قومش گفت: شما عمل بسیار زشتى انجام مى دهید که هیچ یک از مردم جهان پیش از شما آن را انجام نداده است» (وَلُوطًا اِذْ قالَ لِقَوْمِه اِنَّکُمْ لَتَأْتُونَ الْفاحِشَةَ ما سَبَقَکُمْ بِها مِنْ اَحَد مِنَ الْعالَمینَ).
«فاحشه» در اینجا کنایه از «همجنس گرایى» است.
(آیه 29) «لوط»(ع) این پیامبر بزرگ سپس مقصد خود را فاش تر بیان ساخت وگفت: «آیا شما به سراغ مردان مى روید»؟! (اَئِنَّکُمْ لَتَأْتُونَ الرِّجالَ).
«وآیا راه (تداوم نسل انسان) را قطع مى کنید»؟! (وَتَقْطَعُونَ السَّبیلَ).
«ودر مجلستان اعمال ناپسند انجام مى دهید» (وَتَأْتُونَ فى نادیکُمُ الْمُنْکَرَ).
اکنون ببینیم پاسخ این قوم گمراه وننگین در برابر سخنان منطقى حضرت لوط(ع) چه بود.
قرآن مى گوید: «اما پاسخ قومش جز این نبود که گفتند: اگر راست مى گویى عذاب الهى را براى ما بیاور» (فَما کانَ جَوابَ قَوْمِه اِلاّ اَنْ قالُوا ائْتِنا بِعَذابِ اللهِ اِنْ کُنْتَ مِنَ الصّادِقینَ).
(آیه 30) در اینجا بود که لوط(ع) دستش از همه جا کوتاه شد، رو به درگاه خدا آورد وبا قلبى آکنده از غم واندوه «عرض کرد: پروردگارا! مرا در برابر این قوم تبهکار یارى فرما» (قالَ رَبِّ انْصُرْنى عَلَى الْقَوْمِ الْمُفْسِدینَ).
قومى که روى زمین را به فساد وتباهى کشیده اند، اخلاق وتقوا را بر باد داده اند، عفت پاکدامنى را پشت سر انداخته اند، شرک وبت پرستى را با فساد اخلاق وظلم وستم آمیخته اند ونسل انسان را به فنا ونیستى تهدید کرده اند.
