(آیه 83) بعد از ذکر ماجراى تکان دهنده ثروتمند جنایتکار یعنى قارون، در این آیه بیانى آمده است که در حقیقت یک نتیجه گیرى کلى از این ماجراست، مى فرماید: آرى «این سراى آخرت را (تنها) براى کسانى قرار مى دهیم که اراده برترى جویى در زمین وفساد را ندارند» (تِلْکَ الدّارُ الاْخِرَةُ نَجْعَلُها لِلَّذینَ لا یُریدُونَ عُلُوًّا فِى الاَْرْضِ وَلا فَسادًا).

آنچه سبب محرومیت انسان از مواهب سراى آخرت مى شود درحقیقت همین دو است «برترى جویى»(استکبار) و«فساد درزمین» که همه گناهان درآن جمع است.

لذا قرآن در پایان آیه مى فرماید: «وعاقبت نیک براى پرهیزکاران است» (وَالْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقینَ).

«عاقبت» به مفهوم وسیع کلمه، سرانجام نیک، پیروزى در این جهان، بهشت ونعمتهایش در جهان دیگر است.

(آیه 84) بعد از ذکر این واقعیت که سراى آخرت ونعمتهایش از آنِ سلطه جویان ومستکبران نیست بلکه مخصوص پرهیزکاران متواضع وحق طلب است، در این آیه به بیان یک قانون کلى ـکه آمیزه اى است از «عدالت» و«تفضل» در مورد پاداش وکیفرـ پرداخته، مى گوید: «کسى که کار نیکى انجام دهد براى او پاداشى بهتر از آن است» (مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَیْرٌ مِنْها).

این همان مرحله «تفضل» الهى درباره نیکوکاران است یعنى خداوند همچون مردم تنگ چشم نیست که به هنگام رعایت عدالت، سعى مى کنند مزد وپاداش درست به اندازه عمل باشد او گاهى چندین برابر از لطف بى کرانش پاداش عمل را مى دهد وحداقل آن ده برابر است.

سپس به ذکر مجازات بدکاران پرداخته، مى گوید: «وبه کسانى که کارهاى بد انجام دهند، مجازات بدکاران جز (به مقدار) اعمالشان نخواهد بود» (وَمَنْ جاءَ بِالسَّیِّئَةِ فَلا یُجْزَى الَّذینَ عَمِلُوا السَّیِّئاتِ اِلاّ ما کانُوا یَعْمَلُونَ).

واین مرحله «عدل» پروردگار است، چرا که ذره اى بیش از آنچه انجام داده اند کیفر نمى شوند.