در حدیثى از امام صادق(ع) مى خوانیم: «تلاوت سوره طه را ترک نکنید; چرا که خدا آن را دوست مى دارد ودوست مى دارد کسانى را که آن را تلاوت کنند، هر کس تلاوت آن را ادامه دهد خداوند در روز قیامت نامه اعمالش را به دست راستش مى سپارد، وبدون حساب به بهشت مى رود، ودر آخرت آنقدر پاداش به او مى دهد که راضى شود».

البته منظور تلاوتى است که مقدمه اندیشه باشد; اندیشه اى که آثارش در تمام اعمال وگفتار انسان متجلّى شود.

(آیه 1) باز در آغاز این سوره با حروف مقطعه، روبرو مى شویم، که حسّ کنجکاوى انسان را برمى انگیزد «ط،ـه» (طه).

در حدیثى از امام صادق(ع) مى خوانیم «طه» از اسامى پیامبر است ومعنى آن یا طالِبَ الْحَقِّ، اَلْهادِىَ اِلَیْهِ; «اى کسى که طالب حقى، وهدایت کننده به سوى آنى» است.

«طه» مرکب از دو حرف رمزى است «طا» اشاره به «طالِبَ الْحَقِّ» و«ها» اشاره به «هادِىَ اِلَیْهِ» مى باشد، مى دانیم استفاده از حروف رمزى وعلایم اختصارى در زمان گذشته وحال، فراوان بوده است، مخصوصاً در عصر ما بسیار مورد استفاده است.

وکلمه «طه» مانند «یس» بر اثر گذشت زمان، تدریجاً به صورت «اسم خاص» براى پیامبراسلام(ص) درآمده است، تا آنجا که آل پیامبر(ص) را نیز «آل طه» مى گویند، واز حضرت مهدىـعجـ در دعاى ندبه «یَابْنَ طه» تعبیر شده است.