قرآن مى گوید: «وآنها که از میان شما داراى برترى (مالى) ووسعت زندگى هستند نباید سوگند یاد کنند (یا تصمیم بگیرند) که انفاق خود را نسبت به نزدیکان ومستمندان ومهاجران در راه خدا قطع نمایند» (وَلا یَأْتَلِ اُولُوا الْفَضْلِ مِنْکُمْ وَالسَّعَةِ اَنْ یُؤْتُوا اُولِى الْقُرْبى وَالْمَساکینَ وَالْمُهاجِرینَ فى سَبیلِ اللهِ).
این تعبیر نشان مى دهد که جمعى از کسانى که آلوده افک شدند از مهاجران در راه خدا بودند که فریب منافقان را خوردند، وخداوند به خاطر سابقه آنها اجازه نداد که آنان را از جامعه اسلامى طرد کنند وتصمیمهایى که بیش از حد استحقاق باشد درباره آنها بگیرند.
سپس براى تشویق وترغیب مسلمانان به ادامه این گونه کارهاى خیر اضافه مى کند: «وباید عفو کنند وگذشت نمایند» (وَلْیَعْفُوا وَلْیَصْفَحُوا).
«آیا دوست نمى دارید خداوند شما را بیامرزد وخداوند آمرزنده ومهربان است» (اَلا تُحِبُّونَ اَنْ یَغْفِرَ اللهُ لَکُمْ وَاللهُ غَفُورٌ رَحیمٌ).
پس همان گونه که شما انتظار عفو الهى را در برابر لغزشها دارید باید در مورد دیگران عفو وبخشش را فراموش نکنید.
آیات فوق در حقیقت ترسیمى از تعادل «جاذبه» و«دافعه» اسلامى است آیات افک ومجازات شدید تهمت زنندگان به نوامیس مردم نیروى عظیم دافعه را تشکیل مى دهد، وآیه مورد بحث که سخن از عفو وگذشت وغفور ورحیم بودن خدا مى گوید بیانگر جاذبه است!
(آیه 23) سپس بار دیگر به مسأله «قذف» ومتهم ساختن زنان پاکدامن با ایمان به اتهام ناموسى بازگشته، وبطور مؤکد وقاطع مى گوید: «کسانى که زنان پاکدامن وبى خبر (از هرگونه آلودگى) ومؤمن را به نسبتهاى ناروا متهم مى سازند در دنیا وآخرت از رحمت الهى بدورند وعذاب بزرگى براى آنهاست» (اِنَّ الَّذینَ یَرْمُونَ الْـمُحْصَناتِ الْغافِلاتِ الْمُؤْمِناتِ لُعِنُوا فِى الدُّنْیا وَالاْخِرَةِ وَلَهُمْ عَذابٌ عَظیمٌ).
در واقع سه صفت براى این زنان ذکر شده که هرکدام دلیلى است بر اهمیت ظلمى که بر آنها از طریق تهمت وارد مى گردد.
(آیه 24) این آیه چگونگى حال این گروه تهمت زنندگان را در دادگاه بزرگ خدا مشخص کرده، مى گوید: آنها عذاب عظیمى دارند «در آن روز که زبانهاى آنها ودستها وپاهایشان بر ضد آنان به اعمالى که مرتکب شدند گواهى مى دهند» (یَوْمَ تَشْهَدُ عَلَیْهِمْ اَلْسِنَتُهُمْ وَاَیْدیهِمْ وَاَرْجُلُهُمْ بِما کانُوا یَعْمَلُونَ).
زبان آنها بى آنکه خودشان مایل باشند به گردش در مى آید وحقایق رابازگو مى کند.
دست وپاى آنها نیز به سخن در مى آید وحتى طبق آیات قرآن پوست تن آنها سخن مى گوید.
آرى! در آنجا که روز آشکار شدن همه پنهانیهاست ظاهر مى شوند.
(آیه 25) سپس مى گوید: «آن روز خداوند جزاى واقعى آنها را بى کم وکاست به آنها مى دهد» (یَوْمَئِذ یُوَفّیهِمُ اللهُ دینَهُمُ الْحَقَّ).
ودر آن روز «مى دانند که خداوند حقّ آشکار است» (وَیَعْلَمُونَ اَنَّ اللهَ هُوَ الْحَقُّ الْمُبینُ).
اگر امروز، ودر این دنیا، در حقانیت پروردگار شک وتردید کنند، یا مردم را به گمراهى بکشانند در آن روز نشانه هاى عظمت وقدرت وحقانیتش آن چنان واضح مى شود که سرسخت ترین لجوجان را وادار به اعتراف مى کند.
