(آیه 12) در آیات گذشته دیدیم که خداوند چگونه به هنگام پیرى زکریا، یحیى را به او مرحمت فرمود، به دنباله آن در این آیه فرمان مهم الهى را خطاب به «یحیى» مى خوانیم: «اى یحیى! کتاب خدا را با قوت وقدرت بگیر»! (یا یَحْیى خُذِ الْکِتابَ بِقُوَّة).
منظور از «کِتاب» در اینجا «تورات» است. ومنظور از گرفتن کتاب با قوت وقدرت آن است که با قاطعیت هرچه تمامتر محتواى آن را اجرا کند، وبه تمام آن عمل نماید، ودر راه تعمیم وگسترش آن از هر نیروى مادى ومعنوى، فردى واجتماعى، بهره گیرد.
بعد از این دستور، به مواهب دهگانه اى که خدا به یحیى داده بود، ویا او به توفیق الهى کسب کرد، اشاره مى کند.
1ـ«ما فرمان نبوت وعقل وهوش ودرایت را در کودکى به او دادیم» (وَآتَیْناهُ الْحُکْمَ صَبِیًّا).
(آیه 13) دوم: «وبه او رحمت ومحبت (نسبت به بندگان) از سوى خود بخشیدیم» (وَحَنانًا مِنْ لَدُنّا).
3ـ«وبه او پاکى (روح وجان وپاکى عمل) دادیم» (وَزَکوةً).
4ـ«واو پرهیزکار بود» (وَکانَ تَقِیًّا). واز آنچه خِلاف فرمان پروردگار بود، دورى مى کرد.
(آیه 14) پنجم: «او نسبت به پدر ومادرش نیکوکار بود» (وَبَرًّا بِوالِدَیْهِ).
6ـ«وجبّار (ومتکبر) وعصیانگر نبود» (وَلَمْ یَکُنْ جَبّارًا).
7ـ«او معصیت کار وآلوده به گناه نبود» (عَصِیًّا).
(آیه 15) 8 و9 و10ـ وچون او جامع این صفات برجسته وافتخارات بزرگ بود، «سلام بر او، آن روز که تولّد یافت، وآن روز که مى میرد، وآن روز که زنده برانگیخته مى شود» (وَسَلامٌ عَلَیْهِ یَوْمَ وُلِدَ وَیَوْمَ یَمُوتُ وَیَوْمَ یُبْعَثُ حَیًّا).
جمله فوق نشان مى دهد که: در تاریخ زندگى انسان وانتقال او از عالمى به عالم دیگر سه روز سخت وجود دارد، روز گام نهادن به این دنیا «یَوْمَ وُلِدَ» وروز مرگ وانتقال به جهان برزخ «یَوْمَ یَمُوتُ» وروز برانگیخته شدن در جهان دیگر «وَیَوْمَ یُبْعَثُ حَیًّا» واز آنجا که این سه روز انتقالى طبیعتاً با بحرانهایى روبرو است خداوند سلامت وعافیت خود را شامل حال بندگان خاصش قرار مى دهد وآنها را در این سه مرحله توفانى در کنف حمایت خویش مى گیرد.
