(آیه 71) در اینجا سخن از بخش عظیمى از مواهب الهى مى گوید که هم دلیلى است بر مسأله توحید ونفى شرک ـواز این نظر بحث گذشته را تکمیل مى کندـ وهم نمونه اى است از نعمتهاى خداوند که به خاطر آن شایسته حمد وستایش است.
نخست به نعمت بزرگ نور وروشنایى روز که مایه هر جنبش وحرکت است اشاره کرده، مى فرماید: «بگو: به من خبر دهید اگر خداوند شب را تا قیامت بر شما جاودان سازد آیا معبودى جز خدا مى تواند روشنایى براى شما بیاورد؟ آیا نمى شنوید»؟! (قُلْ اَرَءَیْتُمْ اِنْ جَعَلَ اللهُ عَلَیْکُمُ اللَّیْلَ سَرْمَدًا اِلى یَوْمِ الْقِیمَةِ مَنْ اِلهٌ غَیْرُاللهِ یَأْتیکُمْ بِضِیاء اَفَلا تَسْمَعُونَ).
(آیه 72) این آیه سخن از نعمت «ظلمت وتاریکى» به میان مى آورد، مى فرماید: «بگو: به من خبر دهید اگر خداوند روز را تا قیامت بر شما جاودان کند چه معبودى غیر از الله است که شبى براى شما بیاورد تا در آن آرامش یابید؟ آیا نمى بینید»؟! (قُلْ اَرَءَیْتُمْ اِنْ جَعَلَ اللهُ عَلَیْکُمُ النَّهارَ سَرْمَدًا اِلى یَوْمِ الْقِیمَةِ مَنْ اِلهٌ غَیْرُ اللهِ یَأْتیکُمْ بِلَیْل تَسْکُنُونَ فیهِ اَفَلا تُبْصِرُونَ).
(آیه 73) ودر این آیه که در حقیقت نتیجه گیرى از دو آیه قبل است مى فرماید: «واز رحمت الهى است که براى شما شب وروز قرار داد، تا از یک سو در آن آرامش پیدا کنید، واز سوى دیگر براى تأمین زندگى وبهره گیرى از فضل خداوند تلاش کنید، وشاید شکر نعمت او را به جا آورید» (وَمِنْ رَحْمَتِه جَعَلَ لَکُمُ اللَّیْلَ وَالنَّهارَ لِتَسْکُنُوا فیهِ وَلِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِه وَلَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ).
آرى! گستردگى دامنه رحمت خدا ایجاب مى کند که تمام وسائل حیات شما را تأمین کند.
(آیه 74) بار دیگر پس از ذکر گوشه اى از دلائل توحید وابطال شرک به سراغ همان سؤالى مى رود که در آیات گذشته نیز مطرح شده بود.
مى فرماید: «روزى را (به خاطر بیاورید) که خداوند آنها را ندا مى دهد ومى گوید کجایند شریکانى که براى من مى پنداشتید»؟! (وَیَوْمَ یُنادیهِمْ فَیَقُولُ اَیْنَ شُرَکاءِىَ الَّذینَ کُنْتُمْ تَزْعُمُونَ).
(آیه 75) در این آیه مى فرماید: در آن روز «از هر امتى گواهى بر مى گزینیم» (وَنَزَعْنا مِنْ کُلِّ اُمَّة شَهیدًا).
سپس به مشرکان بى خبر وگمراه «مى گوییم: دلیل خود را (بر شرکتان) بیاورید»؟! (وَقُلْنا هاتُوا بُرْهانَکُمْ).
اینجاست که همه مسائل آفتابى مى شود «وآنها مى دانند که حق براى خداست» (فَعَلِمُوا اَنَّ الْحَقَّ لِلّهِ).
«وتمام آنچه را افترا مى بستند از (نظر) آنها گم خواهد شد»! (وَضَلَّ عَنْهُمْ ما کانُوا یَفْتَرُونَ).
این گواهان به قرینه آیات دیگر قرآن، همان پیامبرانند که هر پیامبرى گواه امت خویش است، وپیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله)که خاتم انبیاست گواه بر همه انبیا وامتها.
