(آیه 73) در این آیه ترسیم جالب وگویایى از وضع بتها ومعبودهاى ساختگى، وضعف وناتوانى آنها، بیان مى کند، وبطلان اعتقاد مشرکان را به روشنترین وجهى آشکار مى سازد.
روى سخن را به عموم مردم کرده، مى گوید: «اى مردم! در اینجا مثلى زده شده است گوش به آن فرا دهید» و دقیقاً به آن بیندیشید (یا اَیُّهَا النّاسُ ضُرِبَ مَثَلٌ فَاسْتَمِعُوا لَهُ).
«کسانى را که شما غیر از خدا مى خوانید هرگز نمى توانند مگسى بیافرینند هرچند براى این کار اجتماع کنند ودست به دست یکدیگر بدهند» اِنَّ الَّذینَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللهِ لَنْ یَخْلُقُوا ذُبابًا وَلَوِاجْتَمَعُوا لَهُ).
همه بتها وهمه معبودهاى آنها وحتى همه دانشمندان ومتفکران ومخترعان بشر اگر دست به دست هم بدهند قادر بر آفرینش مگسى نیستند.
بنابراین چگونه مى خواهید شما اینها را هم ردیف پروردگار بزرگى قرار دهید که آفریننده آسمانها وزمین وهزاران هزار نوع موجود زنده در دریاها وصحراها وجنگلها واعماق زمین است.
سپس اضافه مى کند: نه تنها قادر نیستند مگسى بیافرینند بلکه از مقابله با یک مگس نیز عاجزند چرا که «اگر مگس چیزى از آنها را برباید نمى توانند آن را بازپس گیرند»! (وَاِنْ یَسْلُبْهُمُ الذُّبابُ شَیْئًا لا یَسْتَنْقِذُوهُ مِنْهُ).
آرى! «هم این طلب کنندگان ناتوانند وهم آن مطلوبان» هم این عابدان وهم آن معبودان (ضَعُفَ الطّالِبُ وَالْمَطْلُوبُ).
(آیه 74) قرآن بعد از بیان مثال زنده فوق، نتیجه گیرى مى کند که: «خدا را آن گونه که باید بشناسند نشناختند» (ما قَدَرُوا اللهَ حَقَّ قَدْرِه).
به قدرى در معرفت وشناسایى خدا، ضعیف وناتوانند که خداوند با آن عظمت را تا سرحد این معبودهاى ضعیف وبى مقدار تنزل دادند، وآنها را شریک او شمردند، که اگر کمترین معرفتى در باره خدا داشتند بر این مقایسه خود مى خندیدند.
ودر پایان آیه مى فرماید: «خداوند قوى وشکست ناپذیر است» (اِنَّ اللهَ لَقَوِىٌّ عَزیزٌ).
او بر همه چیز قادر وتواناست وهیچ کس را قدرت مقابله با او نیست.
