(آیه 27) در عصر پیامبر(صلى الله علیه وآله)دو نفر دوست در میان مشرکان به نام «عقبه» و«ابى» بودند هر زمان عقبه از سفر مى آمد غذایى ترتیب مى داد واشراف قومش را دعوت مى کرد ودر عین حال دوست مى داشت به محضر پیامبر(صلى الله علیه وآله)برسد هر چند اسلام را نپذیرفته بود.

روزى از سفر آمد وطبق معمول ترتیب غذا داد ودوستان را دعوت کرد، در ضمن از پیامبر(صلى الله علیه وآله)نیز دعوت نمود.

هنگامى که سفره را گستردند وغذا حاضر شد پیامبر(صلى الله علیه وآله)فرمود: من از غذاى تو نمى خورم تا شهادت به وحدانیت خدا ورسالت من دهى، «عقبه» شهادتین بر زبان جارى کرد.

این خبر به گوش دوستش «ابى» رسید، گفت: اى عقبه! از آئینت منحرف شدى؟

او گفت: نه به خدا سوگند من منحرف نشدم. من از این شرم داشتم که او از سفره من برخیزد بى آنکه غذا خورده باشد لذا شهادت دادم!

ابى گفت: من هرگز از تو راضى نمى شوم مگر این که در برابر او بایستى وسخت توهین کنى! عقبه این کار را کرد ومرتد شد، وسرانجام در جنگ بدر در صف کفار به قتل رسید ورفیقش «ابى» نیز در جنگ احد کشته شد.

این آیه ودو آیه بعد از آن نازل گردید وسرنوشت مردى را که در این جهان گرفتار دوست گمراهش مى شود واو را به گمراهى مى کشاند شرح داد.