(آیه 34) بعد از آن که قرآن مجید در آیات گذشته ترسیم بسیار زنده وروشنى از ماجراى تولد حضرت مسیح(ع) کرد به نفى خرافات وسخنان شرک آمیزى که در باره عیسى گفته اند پرداخته چنین مى گوید: «این است عیسى بن مریم» (ذلِکَ عیسَى ابْنُ مَرْیَمَ).
مخصوصاً در این عبارت روى فرزند مریم بودن او تأکید مى کند تا مقدمه اى باشد براى نفى فرزندى خدا.
وبعد اضافه مى نماید: «این قول حقى است که آنها در آن شک وتردید مى کنند» وهریک در جاده اى انحرافى گام نهادند (قَوْلَ الْحَقِّ الَّذى فیهِ یَمْتَرُونَ).
(آیه 35) در این آیه با صراحت مى گوید: «هرگز براى خدا شایسته نبود فرزندى انتخاب کند او منزه وپاک از چنین چیزى است» (ما کانَ لِلّهِ اَنْ یَتَّخِذَ مِنْ وَلَد سُبْحانَهُ).
بلکه «او هرگاه چیزى را (اراده کند و) فرمان دهد به آن مى گوید: موجود باش آن نیز موجود مى شود» (اِذا قَضى اَمْرًا فَاِنَّما یَقُولُ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ).
اشاره به این که: دارا بودن فرزند ـ آن چنان که مسیحیان در مورد خدا مى پندارند ـ با قداست مقام پروردگار سازگار نیست، از یک سو لازمه آن جسم بودن واز سوى دیگر محدودیت، واز سوى سوم نیاز خداوند است.
تعبیر «کُنْ فَیَکُونُ» ترسیم بسیار زنده اى از وسعت قدرت خدا وتسلط وحاکمیت او در امر خلقت است.
(آیه 36) آخرین سخن عیسى بعد از معرفى خویش با صفاتى که گفته شد این است که بر مسأله توحید مخصوصاً در زمینه عبادت تأکید کرده، مى گوید: «وخداوند پروردگار من وشماست. او را پرستش کنید این است راه راست» (وَاِنَّ اللهَ رَبّى وَرَبُّکُمْ فَاعْبُدُوهُ هذا صِراطٌ مُسْتَقیمٌ).
وبه این ترتیب مسیح(ع) از آغاز حیات خود با هرگونه شرک وپرستش خدایان دوگانه وچندگانه مبارزه کرد.
(آیه 37) ولى با این همه تأکیدى که مسیح(ع) در زمینه توحید وپرستش خداوند یگانه داشت «بعد از او گروههایى از میان پیروانش اختلاف کردند» وعقاید گوناگونى مخصوصاً در باره مسیح ابراز داشتند (فَاخْتَلَفَ الاَْحْزابُ مِنْ بَیْنِهِمْ).
«واى به حال آنها که راه کفر وشرک را پیش گرفتند، از مشاهده روز عظیم رستاخیز» (فَوَیْلٌ لِلَّذینَ کَفَرُوا مِنْ مَشْهَدِ یَوْم عَظیم).
تاریخ مسیحیت نیز به خوبى گواهى مى دهد که آنها تا چه اندازه بعد از حضرت مسیح(ع) در باره او ومسأله توحید اختلاف کردند.
بعضى گفتند: او خداست که به زمین نازل شده است! عده اى را زنده کرده وعده اى را میرانده سپس به آسمان صعود کرده است!
بعضى دیگر گفتند: او فرزند خداست!
وبعضى دیگر گفتند: او یکى از اقانیم سه گانه (سه ذات مقدس) است، اب وابن وروح القدس (خداى پدر، خداى پسر وروح القدس)!
وبعضى دیگر گفتند: او سومین آن سه نفر است: خداوند معبود است، او هم معبود، ومادرش هم معبود!
سرانجام بعضى گفتند: او بنده خداست وفرستاده او.
واز آنجا که انحراف از اصل توحید، بزرگترین انحراف مسیحیان محسوب مى شود در ذیل آیه فوق دیدیم که چگونه خداوند آنها را تهدید مى کند.
(آیه 38) این آیه وضع آنها را در صحنه رستاخیز بیان کرده، مى گوید: «آنها در آن روز که نزد ما مى آیند چه گوشهاى شنوا وچه چشمهایى بینا پیدا مى کنند! ولى این ستمگران، امروز که در دنیا هستند در گمراهى آشکارند» (اَسْمِعْ بِهِمْ وَاَبْصِرْ یَوْمَ یَأْتُونَنا لکِنِ الظّالِمُونَ الْیَوْمَ فى ضَلال مُبین).
اصولا مشاهده آن دادگاه وآثار اعمال، خواب غفلت را از چشم وگوش انسان مى برد، وحتى کوردلان آگاه ودانا مى شوند، ولى چه سود که این بیدارى وآگاهى به حال آنها مفید نیست.
(آیه 39) بار دیگر روى سرنوشت افراد بى ایمان وستمگر در آن روز تکیه کرده، مى فرماید: «آنان را از روز حسرت ]= روز رستاخیز که براى همه مایه تأسف است [بترسان، در آن هنگام که همه چیز پایان مى یابد! وآنها در غفلتند وایمان نمى آورند»! (وَاَنْذِرْهُمْ یَوْمَ الْحَسْرَةِ اِذْ قُضِىَ الاَْمْرُوَهُمْ فى غَفْلَة وَهُمْ لا یُؤْمِنُونَ).
هم نیکوکاران تاًسف مى خورند اى کاش بیشتر عمل نیک انجام داده بودند وهم بدکاران چرا که پرده ها کنار مى رود وحقایق اعمال ونتائج آن بر همه کس آشکار مى شود.
(آیه 40) این آیه به همه ظالمان وستمگران هشدار مى دهد این امولى که در اختیار آنهاست، جاودانى نیست همان گونه که حیات خود آنها هم جاودانى نمى باشد، بلکه وارث نهایى همه اینها خداست، مى فرماید: «ما زمین وتمام کسانى را که بر آن هستند به ارث مى بریم وهمگى سرانجام به سوى ما باز مى گردند» (اِنّا نَحْنُ نَرِثُ الاَْرْضَ وَمَنْ عَلَیْها وَاِلَیْنا یُرْجَعُونَ).
