(آیه 26) در مدینه سه طایفه معروف از یهود زندگى مى کردند: «بنى قریظه»، «بنى النضیر» و«بنى قینقاع».
هر سه گروه با پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله)پیمان بسته بودند که با دشمنان او همکارى وبه نفع آنها جاسوسى نکنند.
ولى طایفه «بنى قینقاع» در سال دوم هجرت وطایفه «بنى نضیر» در سال چهارم هجرت، هرکدام به بهانه اى پیمان خود را شکستند وبه مبارزه رویاروى باپیامبر(صلى الله علیه وآله)دست زدند، سرانجام مقاومت آنها درهم شکست واز مدینه بیرون رانده شدند.
بنابراین در سال پنجم هجرت که غزوه «احزاب» رخ داد، تنها طایفه «بنى قریظه» در مدینه باقى مانده بودند، که به مشرکان عرب پیوستند وبه روى مسلمانان شمشیر کشیدند.
پس از پایان غزوه احزاب، جبرئیل به فرمان خدا بر پیغمبر وارد شد، وگفت: چرا سلاح بر زمین گذاردى؟ فرشتگان آماده پیکارند، هم اکنون باید به سوى «بنى قریظه» حرکت کنى، وکار آنها یکسره شود.
منادى از طرف پیامبر(صلى الله علیه وآله)صدا زد که پیش از خواندن نماز عصر به سوى بنى قریظه حرکت کنید، مسلمانان بسرعت آماده جنگ شدند وتازه آفتاب غروب کرده بود که قلعه هاى محکم بنى قریظه را در حلقه محاصره خود درآوردند.
بیست وپنج روز این محاصره به طول انجامید وبعداً همگى تسلیم شدند، گروهى به قتل رسیدند وپیروزى بزرگ دیگرى بر پیروزى مسلمانان افزوده شده این آیه وآیه بعد، پس از حصول این پیروزى نازل شد، وخاطره این ماجرا را به صورت یک نعمت وموهبت بزرگ الهى شرح داد.
نخست مى فرماید: «وخداوند گروهى از اهل کتاب [=یهود] را که از آنان [مشرکان عرب] حمایت کردند از قلعه هاى محکمشان پایین کشید» (وَاَنْزَلَ الَّذینَ ظاهَرُواهُمْ مِنْ اَهْلِ الْکِتابِ مِنْ صَیاصیهِمْ).
از اینجا روشن مى شود که یهود قلعه هاى خود را در کنار مدینه در نقطه مرتفعى ساخته بودند وبر فراز برجهاى آنها به دفاع از خویشتن مشغول مى شدند.
سپس مى افزاید: «وخداوند در دلهاى آنها ترس ورعب افکند» (وَقَذَفَ فى قُلُوبِهِمُ الرُّعْبَ).
وسرانجام کارشان به جایى رسید که «گروهى را به قتل مى رساندید وگروهى را اسیر مى کردید» (فَریقًا تَقْتُلُونَ وَتَأْسِرُونَ فَریقًا).
(آیه 27) «وزمینها وخانه ها واموال آنها را در اختیار شما گذارد» (وَاَوْرَثَکُمْ اَرْضَهُمْ وَدِیارَهُمْ وَاَمْوالَهُمْ).
ودر پایان آیه مى فرماید: «همچنین زمینى (در اختیار شما قرار داد) که هرگز در آن گام ننهاده بودید» (وَاَرْضًا لَمْ تَطَؤُها).
ظاهراً این جمله اشاره به باغات واراضى مخصوصى است که در اختیار «بنى قریظه» بود واحدى حق ورود به آن را نداشت، چرا که یهود در حفظ وانحصار اموال خود سخت مى کوشیدند.
«وخداوند بر هر چیزى قادر وتواناست» (وَکانَ اللهُ عَلى کُلِّ شَىْء قَدیرًا).
