(آیه 15) به دنبال نقل گوشه اى از داستان موسى(ع) به بحث پیرامون دو تن دیگر از پیامبران بزرگ الهى، «داوود» و«سلیمان» مى پردازد، که اینها نیز از پیامبران بنى اسرائیل بودند، وتفاوتى که تاریخ آنها با تواریخ پیامبران دیگر دارد این است که اینها بر اثر آمادگى محیط فکرى واجتماعى بنى اسرائیل توفیق یافتند دست به تأسیس حکومت عظیمى بزنند، وآیین الهى را با استفاده از نیروى حکومت، گسترش دهند، لذا از لحن سرگذشت پیامبران دیگر که با مخالفت شدید قوم خود روبرو مى شدند در اینجا خبرى نیست.

جالب این که قرآن سخن را از مسأله «موهبت علم» که زیربناى یک حکومت صالح ونیرومند است شروع کرده، مى گوید: «وما به داوود وسلیمان علم قابل ملاحظه اى بخشیدیم» (وَلَقَدْ آتَیْنا داوُدَ وَسُلَیْمنَ عِلْمًا).

روشن است که «علم» در اینجا معنى گسترده ووسیعى دارد که علم توحید واعتقادات مذهبى وقوانین دینى، وهمچنین علم قضاوت، وتمام علومى را که براى تشکیل چنان حکومت وسیع ونیرومندى لازم بوده است در بر مى گیرد.

وبه دنبال این جمله از زبان داوود وسلیمان چنین نقل مى کند: «وآنها گفتند: حمد وستایش از آن خداوندى است که ما را بر بسیارى از بندگان مؤمنش برترى بخشید» (وَقالاَ الْحَمْدُلِلّهِ الَّذى فَضَّلَنا عَلى کَثیر مِنْ عِبادِهِ الْمُؤْمِنینَ).

جالب این که بلافاصله بعد از بیان موهبت بزرگ «علم»، سخن از «شکر» به میان آمده، تا روشن شود هر نعمتى را شکرى لازم است، وحقیقت شکر آن است که از آن نعمت در همان راهى که براى آن آفریده شده است استفاده شودواین دو پیامبر بزرگ از نعمت علمشان در نظام بخشیدن به یک حکومت الهى حداکثر بهره را گرفتند.

(آیه 16) در این آیه نخست اشاره به ارث بردن سلیمان از پدرش داوود کرده، مى گوید: «سلیمان وارث داوود شد» (وَوَرِثَ سُلَیْمنُ داوُدَ). وهمه مواهب او را به ارث برد.

سپس قرآن مى افزاید: «سلیمان گفت: اى مردم! به ما سخن گفتن پرندگان تعلیم شده» (وَقالَ یا اَیُّهَا النّاسُ عُلِّمْنا مَنْطِقَ الطَّیْرِ).

«واز همه چیز به ما داده شده است، واین فضیلت آشکارى است» (وَاُوتینا مِنْ کُلِّ شَىْء اِنَّ هذا لَهُوَ الْفَضْلُ الْمُبینُ).

یعنى تمام وسائلى را که از نظر معنوى ومادى براى تشکیل این حکومت الهى لازم است به ما داده شده است.