(آیه 198) در اینجا آیات نخست به یکى دیگر از بهانه هاى احتمالى کفار وپیشگیرى از آن پرداخته وبحثى را که در آیات گذشته در باره نزول قرآن به زبان عربى مبین آمده است تکمیل مى کند.
مى فرماید: «واگر ما این قرآن را بر بعضى از مردم عجم (غیرعرب وغیر فصیح) نازل مى کردیم»... (وَلَوْ نَزَّلْناهُ عَلى بَعْضِ الاَْعْجَمینَ).
(آیه 199) «واو این آیات را بر آنها مى خواند هرگز به وى ایمان نمى آوردند» (فَقَرَأَهُ عَلَیْهِمْ ما کانُوا بِه مُؤْمِنینَ).
یعنى; نژادپرستى وتعصبهاى قومى آنها به قدرى شدید است که اگر قرآن برفردى غیر عرب نازل مى شد، امواج تعصبها مانع از پذیرش آن مى گردید، تازه حالا که بر مردى شریف از خانواده اصیل عربى، وبا بیانى رسا وگویا، نازل شده، ودر کتب آسمانى پیشین نیز بشارت آن آمده، وعلماى بنى اسرائیل نیز به آن گواهى داده اند، بسیارى از آنها ایمان نمى آورند، چه رسد اگر پیامبرشان اصلا چنین شرایطى را نداشت.
(آیه 200) سپس براى تأکید بیشتر مى افزاید: «این گونه ما قرآن را در دلهاى مجرمان وارد مى کنیم» (کَذلِکَ سَلَکْناهُ فى قُلُوبِ الْمُجْرِمینَ).
با بیانى رسا، وبا زبان مردى که از میان خودشان برخاسته است وبا تمام شرایطى که پذیرش آن را سهل وآسان ومطبوع سازد ولى این دلهاى بیمار از پذیرش آن، امتناع مى کنند.
(آیه 201) لذا مى فرماید: با این حال این قوم لجوج «به آن ایمان نمى آورند، تا عذاب دردناک را با چشم خود ببینند» (لا یُؤْمِنُونَ بِه حَتّى یَرَوْا الْعَذابَ الاَْلیمَ).
(آیه 202) آرى آنها ایمان نمى آورند «تا عذاب الهى ناگهانى وبطور غافلگیرانه ودر حالى که آنها توجه ندارند دامانشان را فرو گیرد» (فَیَأْتِیَهُمْ بَغْتَةً وَهُمْ لا یَشْعُرُونَ).
بدون شک منظور از این عذاب الهى که آنها را ناگهانى فرو مى گیرد، عذابهاى دنیا وبلاهاى نابودکننده ومجازات «استیصال» است.
(آیه 203) لذا به دنبال آن مى فرماید: در این حال آنها به خود مى آیند واز گذشته ننگین خود پشیمان، واز آینده وحشتناک خویش سخت نگران مى شوند و«مى گویند: آیا به ما مهلت داده مى شود» تا ایمان بیاوریم وگذشته خراب خود را آباد سازیم؟! (فَیَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنْظَرُونَ). اما این تقاضا هرگز پذیرفته نخواهد شد.
